1.Słownik języka polskiego definiuje termin kanon jako: zasadę, normę ogólnie przyjętą, wzór, regułę. W sztukach plastycznych zaś i architekturze zasadę kompozycyjną, wiążącą się z nauką o proporcjach, będącą wykładnikiem poglądów estetycznych obowiązujących w danej epoce. Czym zaś jest etyka i estetyka? I co najważniejsze – czy cnoty: dobro, prawda i piękno stanowiły owy kanon? Estetyka, jako jedna z dziedzin filozofii teorii wartości zajmuje się zagadnieniami piękna i brzydoty, harmonii i dysharmonii; etyka natomiast to wyjaśnianie i ustalania takich kategorii jak zło i dobro, sumienie, powinność. Bez wątpienia wszystkie dzieła literackie, a także plastyczne – np. rzeźby antyku tworzone były według zasad estetyki, którą naczelną regułą, zasadą było naśladowanie rzeczywistości – tzw. mimesis. Wynikała ona pośrednio z zaspokojenia ciekawości i żądzy wiedzy oraz rozpoznania odpowiedniości świata przedstawionego w dziele wobec świata rzeczywistego. Znakomity grecki filozof – Platon – przedstawił teorię wedle której nie należało bezmyślnie naśladować otaczający świat – konieczne było bowiem swobodne przedstawianie umożliwiające upiększenie i wyjaskrawienie tej rzeczywistości. W ten sposób poetyka antyku uwzględnia obecność zmyślania i fikcji w dziele, co nie jest jednak zaprzeczeniem PRAWDY jako cnoty – chodzi bowiem o świadome skomponowanie elementów rzeczywistości w odpowiadającą nam całość.
2. Dzieje sztuki często przedstawia się jako sinusoidę okresów jasnych, do których zaliczmy Antyk, Renesans, Oświecenie, Pozytywizm i Dwudziestolecie, oraz okresów ciemnych, takich jak Średniowiecze, Barok, Romantyzm czy Młoda Polska. Wieki jasne można scharakteryzować takimi określeniami jak wiedza, materia, rozum. Sztuka antyku otrzymała od łacińskiego słowa „classicus” (wzorowy) nazwę klasycyzmu, używaną także do późniejszych prądów artystycznych, wzorujących się na sztuce antycznej. Kultura klasyczna narodziła się w Grecji gdzie w V i IV w. p.n.e. osiągnęła szczyt doskonałości.
2. np: Wenus z Milo, Nike z Samotraniki , waa gracka z Apulli , akwedukt rzymski z segowii
1.Słownik języka polskiego definiuje termin kanon jako: zasadę, normę ogólnie przyjętą, wzór, regułę. W sztukach plastycznych zaś i architekturze zasadę kompozycyjną, wiążącą się z nauką o proporcjach, będącą wykładnikiem poglądów estetycznych obowiązujących w danej epoce.
Czym zaś jest etyka i estetyka? I co najważniejsze – czy cnoty: dobro, prawda i piękno stanowiły owy kanon?
Estetyka, jako jedna z dziedzin filozofii teorii wartości zajmuje się zagadnieniami piękna i brzydoty, harmonii i dysharmonii; etyka natomiast to wyjaśnianie i ustalania takich kategorii jak zło i dobro, sumienie, powinność.
Bez wątpienia wszystkie dzieła literackie, a także plastyczne – np. rzeźby antyku tworzone były według zasad estetyki, którą naczelną regułą, zasadą było naśladowanie rzeczywistości – tzw. mimesis. Wynikała ona pośrednio z zaspokojenia ciekawości i żądzy wiedzy oraz rozpoznania odpowiedniości świata przedstawionego w dziele wobec świata rzeczywistego. Znakomity grecki filozof – Platon – przedstawił teorię wedle której nie należało bezmyślnie naśladować otaczający świat – konieczne było bowiem swobodne przedstawianie umożliwiające upiększenie i wyjaskrawienie tej rzeczywistości. W ten sposób poetyka antyku uwzględnia obecność zmyślania i fikcji w dziele, co nie jest jednak zaprzeczeniem PRAWDY jako cnoty – chodzi bowiem o świadome skomponowanie elementów rzeczywistości w odpowiadającą nam całość.
2. Dzieje sztuki często przedstawia się jako sinusoidę okresów jasnych, do których zaliczmy Antyk, Renesans, Oświecenie, Pozytywizm i Dwudziestolecie, oraz okresów ciemnych, takich jak Średniowiecze, Barok, Romantyzm czy Młoda Polska. Wieki jasne można scharakteryzować takimi określeniami jak wiedza, materia, rozum. Sztuka antyku otrzymała od łacińskiego słowa „classicus” (wzorowy) nazwę klasycyzmu, używaną także do późniejszych prądów artystycznych, wzorujących się na sztuce antycznej. Kultura klasyczna narodziła się w Grecji gdzie w V i IV w. p.n.e. osiągnęła szczyt doskonałości.