Question

1. Gierek na czele PZPR
2. Załóżenie i realizacja planów Gierka
3. Kryzys w II połowie lat 70.
a. ładka zadłużenia
b. wystąpienia w czerwcu 1976 r.
c. pierwsza polska opozycja przed 1976 r.
d. działanie KOR
4. Zmiany w Watykanie po II wojnie
5. Jak doszło do powstania państwa wietnamskiego?
6. Odpowiedzialność Niemców za wojne
7. Sytuacja w Niemczech po 1963
8. Syuacja w wschodnich Niemczech
9. Polityka odprężenia
10 Konferencja bezpieczeństwa i współpracy w Europie

Opisz KRÓTKO każdy z punktów

Answer 1

Verified answer

Edward Gierek na czele PZPR:

Edward Gierek objął przywództwo Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w grudniu 1970 roku, po wydarzeniach grudniowych w Gdańsku. Był pierwszym sekretarzem partii i pełnił tę funkcję do 1980 roku. Jego rządy charakteryzowały się polityką tzw. "odwilży gierkowskiej", która zakładała pewne łagodzenie kontroli partyjnej, rozwój gospodarczy, zwiększenie konsumpcji i poprawę warunków życia.

Założenie i realizacja planów Gierka:

Gierek wprowadził ambitne plany gospodarcze, oparte na zaciąganiu zagranicznych pożyczek i inwestycjach, w celu modernizacji i rozbudowy polskiej gospodarki. Planowane inwestycje obejmowały przede wszystkim przemysł ciężki, górnictwo oraz infrastrukturę. W początkowym okresie plany te przyniosły pewne korzyści, ale później napotkały na trudności związane z rosnącym zadłużeniem i kryzysem ekonomicznym.

Kryzys w II połowie lat 70.:

a) Ładka zadłużenia: Polityka gospodarcza Gierka oparta na zaciąganiu zagranicznych pożyczek doprowadziła do narastającego zadłużenia Polski. Wzrost długu publicznego i trudności w jego spłacie przyczyniły się do powstania kryzysu gospodarczego i finansowego w drugiej połowie lat 70.

b) Wystąpienia w czerwcu 1976 r.: W czerwcu 1976 roku doszło do wystąpień społecznych, które wybuchły w Radomiu i Ursusie, a następnie rozprzestrzeniły się na inne regiony Polski. Protestujący domagali się poprawy warunków życia, większej swobody wyrażania opinii oraz uwolnienia więźniów politycznych. Władze stłumiły protesty siłą, co spotkało się z dezaprobatą społeczną.

c) Pierwsza polska opozycja przed 1976 r.: Przed wybuchem wystąpień w 1976 roku istniały już niezależne środowiska opozycyjne, takie jak Komitet Obrony Robotników (KOR) i Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO). Te organizacje dążyły do ochrony praw człowieka i wolności obywatelskich w Polsce.

d. Działanie KOR:

KOR, czyli Komitet Obrony Robotników, był nieformalną organizacją działającą w Polsce w latach 1976-1981. Założony przez intelektualistów, w tym Jana Józefa Lipskiego i Jacka Kuronia, KOR zajmował się pomocą represjonowanym robotnikom i ich rodzinom oraz dokumentowaniem naruszeń praw człowieka przez władze komunistyczne. Działania KOR-u odegrały kluczową rolę w rozwijaniu ruchu opozycyjnego w Polsce.

Zmiany w Watykanie po II wojnie:

Po zakończeniu II wojny światowej w Watykanie nastąpiły pewne istotne zmiany. Jedną z nich było ogłoszenie encykliki papieża Jana XXIII pt. "Pacem in Terris" w 1963 roku, która stanowiła apel o pokój, współpracę międzynarodową i poszanowanie praw człowieka. Ponadto, w 1959 roku Jan XXIII ogłosił zwołanie Soboru Watykańskiego II, który wprowadził reformy w Kościele katolickim, m.in. wprowadzając większą otwartość na dialog ekumeniczny i modernizując praktyki liturgiczne.

Jak doszło do powstania państwa wietnamskiego?

Powstanie państwa Wietnam wiąże się z długotrwałym procesem walki narodowowyzwoleńczej przeciwko kolonialnym mocarstwom. W trakcie II wojny światowej Wietnam znajdował się pod okupacją Japonii, a po jej kapitulacji doszło do ogłoszenia niepodległości przez Ho Chi Minha i powstania Demokratycznej Republiki Wietnamu w 1945 roku. Jednak konflikt z Francją o dominację w regionie doprowadził do wojny indochińskiej, która zakończyła się klęską Francji i utworzeniem w 1954 roku dwóch państw: komunistycznego północnego Wietnamu i niekomunistycznego południowego Wietnamu. Ostatecznie, po zakończeniu wojny wietnamskiej w 1975 roku, oba państwa zostały zjednoczone w Socjalistyczną Republikę Wietnamu.

Odpowiedzialność Niemców za wojnę:

Odpowiedzialność za wywołanie II wojny światowej często jest przypisywana nazistowskiemu reżimowi Adolfa Hitlera i Niemcom. Hitler, jako przywódca III Rzeszy, prowadził agresywną politykę ekspansjonistyczną, która doprowadziła do inwazji na Polskę we wrześniu 1939 roku i rozpoczęcia wojny. Jednak ważne jest zauważenie, że winę za wybuch wojny ponosi wiele stron, a nie tylko Niemcy. Czynniki takie jak traktat wersalski, polityka apelacji, konflikty terytorialne i napięcia międzynarodowe również przyczyniły się do wybuchu konfliktu.

Sytuacja w Niemczech po 1963:

Po 1963 roku w Niemczech doszło do kilku istotnych zmian. W 1963 roku zawarto porozumienie między Związkiem Radzieckim a Republiką Federalną Niemiec, które umożliwiło normalizację stosunków między tymi dwoma państwami. W tym samym roku doszło również do podpisania układu o zasadach współpracy między NRD a RFN, co otworzyło drogę do pewnej formy współpracy między dwiema częściami podzielonego kraju.

Sytuacja we wschodnich Niemczech:

Wschodnia część Niemiec, znana jako Niemiecka Republika Demokratyczna (NRD), była państwem socjalistycznym pod kontrolą komunistycznej partii SED. W latach po 1963 roku, w NRD nadal utrzymywał się reżim partyjny, a społeczeństwo było kontrolowane przez aparat bezpieczeństwa i cenzurę. Jednocześnie, w NRD narastały niezadowolenie społeczne i dążenia do większej wolności politycznej, co doprowadziło w późniejszych latach do masowych protestów i ostatecznie do upadku komunizmu w Niemczech Wschodnich w 1989 roku.

Polityka odprężenia:

Polityka odprężenia odnosi się do okresu w relacjach międzynarodowych, głównie między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim, w którym obie supermocarstwa starały się złagodzić napięcia i poprawić stosunki. Polityka ta rozwijała się w latach 60. i 70. XX wieku. Główne elementy polityki odprężenia obejmowały ograniczenie rywalizacji zbrojeniowej, podpisanie umów o kontroli zbrojeń, promowanie dialogu dyplomatycznego oraz wzajemne ustępstwa polityczne i gospodarcze.

Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie:

Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE) była spotkaniem międzynarodowym, które odbyło się w latach 1972-1975. Celem konferencji było poprawienie stosunków między państwami europejskimi, w tym między państwami bloku wschodniego a blokiem zachodnim, na drodze do wzajemnego zaufania i współpracy. Na konferencji podpisano Akt Końcowy, który określał zasady współpracy i poszanowania praw człowieka w Europie. KBWE odegrała istotną rolę w procesie rozłamu bloku wschodniego i umocnieniu współpracy między państwami europejskimi.