Question

1. Dlaczego ważne jest podtrzymywanie i pielęgnowanie tradycji narodowej i ludowej w muzyce?

2. Scharakteryzuj założenia programowe kompozytorów polskiego Romantyzmu.

Answer 1

1. Tradycja narodowa to całokształt zjawisk - m.in. obrzędów, zwyczajów, wierzeń, norm, poglądów  -  charakterystycznych  dla danego narodu. Spośród całego dziedzictwa narodowego została ona wyodrębniona przez określone społeczeństwo jako nader ważna i mająca wpływ na kształtowanie teraźniejszości i przyszłości. Dla nas stanowi źródło wiedzy i ukazuje proces przekazywania różnych treści w określonych zbiorowościach na przestrzeni dziejów. Podtrzymywanie tradycji kulturowych, muzycznych warunkuje ciągłość historyczną danego kraju.

Ważne jest także pielęgnowanie muzycznej tradycji ludowej. Niejednokrotnie muzyka przyczyniała się ona do ocalenia i upowszechniania ojczystego języka  w trudnych okresach. Muzycy ludowi nie znali zapisu nutowego, toteż utwory przekazywane były drogą tradycji z pokolenia na pokolenie. Melodie ludowe są więc zazwyczaj krótkie i nieskomplikowane. Pieśni ludowe są często dziełem zbiorowym anonimowych twórców.  Kultywowanie muzyki ludowej stanowi także źródło wiedzy na temat rozwoju samej muzyki.

2. ROMANTYZM to kierunek w muzyce XIX wieku, którego główną cechą była więź muzyki z innymi rodzajami sztuki np. z poezją, dramatem, tańcem, malarstwem. Romantycy twierdzili, że muzyka jest zdolna do wyrażania różnych uczuć i nastrojów. Najwybitniejsi kompozytorzy XIX w. (m.in. F.Schubert, R.Schumann, F.Mendelssohn-Bartholdy, w Polsce – S.Moniuszko) w swojej twórczości wokalnej, biorąc pod uwagę potęgę wyrazową słowa, korzystali z tekstów wielkich poetów romantycznych (np.: A.Mickiewicz, A.Puszkin, J.W.Goethe, H.Heine, F.Ruckert, J.Eichendorff, G.Byron).

Charakterystyczne cechy muzyki romantycznej to:

subiektywizm,

indywidualizm,

dążenie do wypowiedzi uczuciowej;

nowe podejście do materii muzycznej przejawiające się w coraz większym uwrażliwieniu na  wartości  czysto brzmieniowe;

dążenie do integracji sztuk – współdziałanie muzyki z poezją, tańcem, dramatem, malarstwem;

wzrastające znaczenie pierwiastków narodowych (tzw. szkoły narodowe);

pojawienie się i rozkwit nowych form :

- miniatura instrumentalna (zwłaszcza fortepianowa)

- poemat symfoniczny (twórca F. Liszt)

- artystyczna pieśń solowa z akompaniamentem (F. Schubert)

- symfonia programowa (H. Berlioz)

- dramat muzyczny (R. Wagner)

rozwój instrumentacji – H.Berlioz twórca tzw. kolorystyki dźwiękowej.

W okresie romantyzmu powstawała bogata literatura wokalna (pieśni), która wywarła wpływ na muzykę instrumentalną. Pieśni wykorzystywano jako tematy do wariacji, sonat, kwartetów, fantazji. Również tworzono miniatury fortepianowe na wzór pieśni. Elementy liryczne przenikały do bardziej rozbudowanych form (sonaty, ballady, fantazje ) i odegrały poważną rolę w kształtowaniu się poematu symfonicznego, dla którego podłożem była głównie literatura. Dramat muzyczny uważał R. Wagner za najdoskonalszy utwór artystyczny, w związku z możliwością ścisłego zespolenia wszystkich sztuk w jednym dziele.

 

Pozdrawiam.