,, Szum większy, gęściej morskie snują się straszydła; Majtek wbiegł na drabinę: gotujcie się dzieci! Wbiegł, rozciągnął się, zawisł w niewidzialnej sieci, Jak pająk czatujący na skinienie sidła.
Wiatr! wiatr! Dąsa się okręt, zrywa się z wędzidła, Przewala się, nurkuje w pienistej zamieci, Wznosi kark, zdeptał fale i skróś niebios leci, Obłoki czołem sieka, wiatr chwyta pod skrzydła.
I mój duch masztu lotem buja śród odmętu, Wzdyma się wyobraźnia jak warkocz tych żagli, Mimowolny krzyk łączę z wesołym orszakiem;
Wyciągam ręce, padam na piersi okrętu, Zdaje się, że pierś moja do pędu go nagli: Lekko mi! rzeźwo! lubo! wiem, co to być ptakiem... ''
Utwór ten nalezy do sonetu. Jak widać składa się on z czterech zwrotek oraz czternastu wersów.
Pierwsze dwie zwrotki (czterowersowe) są opisem:
,,wiatr chwyta pod skrzydła'' ---> oznacza poczucie potęgi i wolności
,,wznosi kark, zdeptał fale, dąsa się '' --> również odczucie mocy, siły ducha
Dwie ostatnie zwrotki (trzywersowe) opisują refleksje i uczucia podmiotu lirycznego.
Wniosek: Natura ściśle zespala się z człowiekiem, obserwujemy odbicie stanów psyhiki ludzkiej.
Wybrałem ,,Żegluga'' Adama Mickiewicza:
,, Szum większy, gęściej morskie snują się straszydła;
Majtek wbiegł na drabinę: gotujcie się dzieci!
Wbiegł, rozciągnął się, zawisł w niewidzialnej sieci,
Jak pająk czatujący na skinienie sidła.
Wiatr! wiatr! Dąsa się okręt, zrywa się z wędzidła,
Przewala się, nurkuje w pienistej zamieci,
Wznosi kark, zdeptał fale i skróś niebios leci,
Obłoki czołem sieka, wiatr chwyta pod skrzydła.
I mój duch masztu lotem buja śród odmętu,
Wzdyma się wyobraźnia jak warkocz tych żagli,
Mimowolny krzyk łączę z wesołym orszakiem;
Wyciągam ręce, padam na piersi okrętu,
Zdaje się, że pierś moja do pędu go nagli:
Lekko mi! rzeźwo! lubo! wiem, co to być ptakiem... ''
Utwór ten nalezy do sonetu. Jak widać składa się on z czterech zwrotek oraz czternastu wersów.
Pierwsze dwie zwrotki (czterowersowe) są opisem:
,,wiatr chwyta pod skrzydła'' ---> oznacza poczucie potęgi i wolności
,,wznosi kark, zdeptał fale, dąsa się '' --> również odczucie mocy, siły ducha
Dwie ostatnie zwrotki (trzywersowe) opisują refleksje i uczucia podmiotu lirycznego.
Wniosek: Natura ściśle zespala się z człowiekiem, obserwujemy odbicie stanów psyhiki ludzkiej.