Filozof grecki. Nie pozostawił po sobie żadnych pism, jego poglądy znane są jedynie z dziełPlatona i Ksenofonta. Według Sokratesa najważniejsze są: cnota i mądrość, do których można dojść poprzez wyzbycie się głupoty i zakłamania. Uznawał istnienie absolutnego dobra i absolutnej prawdy. Podkreślał świadomość własnej niewiedzy ("Wiem, że nic nie wiem"). Za swoją misję życiową uznawał prowadzenie ludzi do badania prawdy i dochodzenia do niej. Środkiem poznania - według Sokratesa - była metoda żywego dialogu, zbijanie fałszywych argumentów rozmówcy albo pomoc w dochodzeniu do dostępnej człowiekowi prawdy. Metoda, którą stosował w celu unaocznienia ludziom ich głupoty, nazywana jest metodą położniczą, gdyż prowadziła ona do narodzin mądrości. Ideałem była dla Sokratesa doskonałość osobista, racjonalizm i intelektualizm etyczny, czyli utożsamianie szczęścia, dobra i cnoty z wiedzą o tym, co dobre i złe. Ten typ postępowania przysporzył Sokratesowi wielu wrogów, zwłaszcza wśród szanowanych obywateli ateńskich, którzy czuli się znieważeni i skompromitowani. Trzech spośród nich oskarżyło filozofa o bezbożność i psucie młodzieży, którą nauczał, w wyniku czego został postawiony przed sądem i pomimo świetnej obrony skazany na śmierć. Do ostatniej chwili Sokrates nie odstąpił od swoich poglądów, dlatego po dziś dzień uważany jest za wzór filozofa, który gotów jest zginąć w imię swoich idei. Sokratesowi przypisuje się stwierdzenie: "Wiem, że nic nie wiem". Najważniejsze utwory Platona, w których występuje Sokrates: "Uczta", "Obrona Sokratesa", "Fedon" i in. Sokrates jest w nich postacią, która ma zawsze rację.
Filozof grecki. Nie pozostawił po sobie żadnych pism, jego poglądy znane są jedynie z dziełPlatona i Ksenofonta. Według Sokratesa najważniejsze są: cnota i mądrość, do których można dojść poprzez wyzbycie się głupoty i zakłamania. Uznawał istnienie absolutnego dobra i absolutnej prawdy. Podkreślał świadomość własnej niewiedzy ("Wiem, że nic nie wiem"). Za swoją misję życiową uznawał prowadzenie ludzi do badania prawdy i dochodzenia do niej. Środkiem poznania - według Sokratesa - była metoda żywego dialogu, zbijanie fałszywych argumentów rozmówcy albo pomoc w dochodzeniu do dostępnej człowiekowi prawdy. Metoda, którą stosował w celu unaocznienia ludziom ich głupoty, nazywana jest metodą położniczą, gdyż prowadziła ona do narodzin mądrości. Ideałem była dla Sokratesa doskonałość osobista, racjonalizm i intelektualizm etyczny, czyli utożsamianie szczęścia, dobra i cnoty z wiedzą o tym, co dobre i złe. Ten typ postępowania przysporzył Sokratesowi wielu wrogów, zwłaszcza wśród szanowanych obywateli ateńskich, którzy czuli się znieważeni i skompromitowani. Trzech spośród nich oskarżyło filozofa o bezbożność i psucie młodzieży, którą nauczał, w wyniku czego został postawiony przed sądem i pomimo świetnej obrony skazany na śmierć. Do ostatniej chwili Sokrates nie odstąpił od swoich poglądów, dlatego po dziś dzień uważany jest za wzór filozofa, który gotów jest zginąć w imię swoich idei. Sokratesowi przypisuje się stwierdzenie: "Wiem, że nic nie wiem". Najważniejsze utwory Platona, w których występuje Sokrates: "Uczta", "Obrona Sokratesa", "Fedon" i in. Sokrates jest w nich postacią, która ma zawsze rację.