Question

Scharakteryzuj wybraną warstwe społeczeństwa polskiego,biorąc pod uwagę jej styl życia,wyznawane poglądy i system wartości.

Answer 1

Warstwa społeczna jest zbiorowością złożoną z jednostek stanowiących część klasy społecznej lub jednostek o niejednorodnej przynależności klasowej, które wyróżnia się na podstawie podobnej pozycje lub miejsca zawodowego w hierarchii społecznej. Warstwy społeczne wyodrębnia się najczęściej ze względu na dochody, rodzaj aktywności gospodarczej, przynależność etniczną i regionalną, wspólnotę warunków życia, wspólnotę stylów życia, zakres

Obecnie można wyróżnić warstwy społeczne, jednak nie są one używane :

-Chłopi
-Mieszczaństwo
- szlachta

Szlachta mieszkała na wsi, w siedzibach rozproszonych na terenie olbrzymiego państwa, a nie skupiona wokół królewskiego dworu.
Kultura szlachecka podkreślała swą niechęć do miast. Stąd wzorzec szlachcica – ziemianina. Szlachta przyswoiła sobie postać świętego oracza, był to ideał agrarny, widzący świat w wymiarze wiejskim.
Umiar stanowił wyraz stabilizacyjnej tendencji w łonie warstwy szlacheckiej, był próbą ucieczki od konfliktów rozwijającej się cywilizacji.
W poezji ziemiańskiej zawarto pochwałę szczęścia w domowym zaciszu.
Urządzano huczne biesiady trwające wiele godzin, co bardzo dziwiło cudzoziemców.
Obok konsumpcyjnego stosunku do życia istotną cechą szlacheckiej obyczajowości był skomplikowany savoir vivre tej warstwy, w który wchodziło właściwie wszystko. W Polsce, podobnie jak w całej feudalnej Europie traktowano szlachectwo jako pewną wartość niemal mistyczną, opartą na odrębnym, lepszym biologicznie pochodzeniu.
Kompromitował w oczach opinii szlacheckiej nie tylko sam fakt urodzenia się bez herbu, ale i profesja jako się parano. Z tak zwanych wolnych zawodów tylko zawód prawnika znajdował aprobatę członków tego stanu. Zdecydowanie natomiast pogardzano lekarzami, lekceważono artystów i aktorów. Pogarda dla rzemiosła i handlu cechowała stan rycerski już w dobie średniowiecza. Lekceważono też intensywny wysiłek umysłowy.
Słowo „honor” często przewija się w pamiętnikach szlacheckich. Szlachta była bardzo wrażliwa na jego punkcie.
Duże znaczenie w samookreśleniu się szlachty odgrywał niewątpliwie jej wygląd zewnętrzny. Już u schyłku średniowiecza nosiła ona odrębny strój.
Poważną rolę odegrały sztuki plastyczne i architektura. Szlachta traktowała malarstwo jako środek przekazywania pewnych treści, a nie jako jedną z form sztuki. Stąd też wzięła się przewaga malarstwa portretowego i religijnego. Na czoło portretu staropolskiego wysuwają się malowidła reprezentacyjne. Swoistą odmianę stanowił portret trumienny.
Szlachta wykształciła nie tylko odrębny ubiór czy etykietę, ale i własny typ architektury mieszkalnej, jakim były dwory i dworki.
Kultura szlachecka wywarła silny wpływ na inne warstwy społeczeństwa. Przykład pański zawsze imponował. Dwór często stanowił wyrocznię w sprawach mody, którą przenosiła na wieś służba pokojowa oraz drobna szlachta. Równocześnie obserwujemy ciągłe przenikanie folkloru ludowego do kultury szlacheckiej.
Mieszczanie starali się naśladować szlachecki styl życia. Grupy mieszczańskie przejmowały wytworzoną przez szlachtę kulturę sarmacką. Znalazło to wyraz w poezji mieszczańskiej, głoszącej pochwałę rycerza – obrońcy czy aprobatę dla społecznego podziału zajęć. Nobilitacja staje się szczytem marzeń każdego mieszczanina, a posiadane kapitały najchętniej inwestuje on w zakup ziemi. Było tak dlatego, ponieważ mieszczaństwo nie wytworzyło własnego, atrakcyjnego programu kulturowego.
Obyczajowość staropolska, wyrosła w stosunkach agrarnych, okazała się dość żywotna, zwłaszcza wśród mieszkańców wsi szeroko pojętej: dworku, zaścianka szlacheckiego czy zagrody wiejskiej.