Question

potrzebuję zrobić prezentację na temat twórczości Cezanne, van Gogh, Gauguin.

np. krótki opis ich różnych dzieł, ich itwórczość, styl wykonywania itp.

ma to być prezentacja multimaedialna ale także będę bardzo zadowolona z samej pisemnej prezentacji. Zależy mi na tym bardzo .

Answer 1

Cezanne

We wczesnym okresie twórczości pozostawał pod wpływem malarstwa barokowego i romantycznego. Brał udział w wystawach impresjonistów. Później jednak zakwestionował dotychczasowe sposoby ukazywania przestrzeni. Zrezygnował z perspektywy linearnej na rzecz ujmowania perspektywy z różnych punktów widzenia, kierunek takiego myślenia o sztuce znalazł następnie wyraz w kubizmie. W obrazach Cézanne'a kształt przedmiotów zbliżał się do form geometrycznych.

Duży wpływ na twórczość Cézanne'a wywarło spotkanie z Pissarrem. Pod jego wpływem Cézanne rozjaśnił koloryt swoich obrazów i nadał im lekkość. Zrezygnował też z używania grubych szpachli, nanosząc plamy barwne subtelnymi pociągnięciami pędzla.

Ulubiona tematyka Cézanne'a to pejzaże (szczególnie okolice Aix-en-Porvence i Estaque), portrety oraz martwe natury, którymi zainteresował się w latach 70. XIX wieku. Malował owoce, stoły i krzesła, przedstawiając je w specyficzny sposób - tak, jakby traciły równowagę. Nie interesowało natomiast artysty życie Paryża, wystawnego miasta wraz z gwarem ulicznym, czy teatrami i kabaretami, które było w tym czasie tematem wielu płócien impresjonistów.

W obrazach takich, jak Góra Sainte-Victoire (z 1885) czy Madame Cézanne (z 1887) można dopatrywać się inspiracji nie tylko dla kubistów, lecz nawet fowistów. Wraz z Paulem Gauguinem i Vincentem van Goghiem jest uważany za jednego z trzech głównych postimpresjonistów. Od 1900 niemal do końca życia pracował nad obrazem Wielkie kąpiące się, w którym chciał połączyć studium natury z klasycznymi zasadami kompozycji.

W 1895 roku, dzięki staraniom marszanda Ambroise'a Vollarda, odbyła się pierwsza indywidualna wystawa artysty. Nie została dobrze przyjęta przez krytyków, wzbudziła natomiast zachwyt artystów, w szczególności awangardowych.

W 1907 roku, w ramach Salonu Jesiennego, zorganizowano wielką retrospektywną wystawę twórczości artysty, na której pokazano jego 50 obrazów. Wystawa ta doprowadziła do uznania znaczącej roli artysty.

Moderniści z początku XX wieku uważali Cézanne'a za prekursora współczesnego malarstwa. Henri Matisse nazwał go "ojcem wszystkich malarzy", a wielu twórców uznawało w nim twórcę przełomu w sztuce XX wieku. Również Pablo Picasso zachwycał się jego obrazami.

 

van Gogh

Dorobek artystyczny van Gogha obejmuje 870 obrazów, 150 akwarel, ponad 1000 rysunków i 133 szkice listowe oraz pewną liczbę dzieł, gdzie jego autorstwo jest podawane w wątpliwość[195].

Jeszcze w okresie szkolnym van Gogh rysował i malował akwarele; kilka z tych prac przetrwało, choć ich autorstwo jest przez niektórych kwestionowane[196]. Kiedy w wieku dojrzałym poświęcił się sztuce, zaczął od poziomu podstawowego, kopiując Cours de dessin, kurs rysunku wydany przez Charles'a Bargue'a. W ciągu dwóch lat zaczął szukać zamówień. Na wiosnę 1882 wuj artysty, Cornelis Marinus, właściciel znanej galerii sztuki współczesnej w Amsterdamie, zapytał go o rysunki z Hagi. Prace van Gogha nie spełniły jednak oczekiwań wuja. Marinus przygotował drugie zamówienie, precyzując tym razem szczegóły tematyczne, ale rezultat po raz kolejny okazał się niezadowalający. Tym niemniej van Gogh nie ustawał w próbach. Poprawiał oświetlenie swego atelier instalując różne żaluzje i eksperymentując z rozmaitymi przyborami do rysowania. Przez ponad rok pracował nad pojedynczymi postaciami, drobiazgowo opracowanymi szkicami w technice "czarno-białej"[197], które wówczas zbierały jedynie opinie krytyczne, a dziś są uznawane za pierwsze arcydzieła artysty[198]. W pierwszych miesiącach 1883 van Gogh zaczął opracowywać kompozycje złożone z wielu postaci, oparte na własnych rysunkach. Niektóre z tych kompozycji sfotografował, lecz kiedy brat Theo zauważył, iż są one pozbawione życia i świeżości, zniszczył je i zwrócił się w stronę malarstwa olejnego. Do jesieni 1882 brat pomagał mu finansowo przy malowaniu pierwszych obrazów, jednak pieniądze te szybko się skończyły. Później, na wiosnę 1883, van Gogh zwrócił się do słynnych artystów szkoły haskiej jak Weissenbruch i Blommers i otrzymał wsparcie techniczne od nich, jak również od przedstawicieli drugiej generacji jak de Bock i van der Weele[199]. Kiedy przeniósł się do Nuenen (z krótką przerwą na Drenthe), zaczął malować szereg wielkoformatowych obrazów, ale większość z nich zniszczył. Jedyne, które przetrwały, to Jedzący kartofle, Stara wieża na cmentarzu w Nuenen oraz Chałupa. Po wizycie w Rijksmuseum van Gogh był świadomy, że wiele jego błędów spowodowanych było brakiem doświadczenia w zakresie techniki[199]. Aby uczyć się i rozwijać swoje umiejętności wyjechał do Antwerpii, a potem do Paryża[200].

Lepiej lub gorzej obznajomiony z techniką i teoriami impresjonistów i neoimpresjonistów van Gogh udał się następnie do Arles, żeby tam rozwijać świeżo nabyte umiejętności. Ale w krótkim czasie pojawiły się ponownie stare poglądy na sztukę i pracę: pomysły takie jak przedstawianie jednego tematu w różnych wariantach, które mogłyby odzwierciedlać cele sztuki. Kiedy jego twórczość nabrała rozmachu, namalował wiele autoportretów. Już w 1884 w Nuenen namalował serie obrazów, aby udekorować nimi jadalnię przyjaciela w Eindhoven. Podobnie w Arles, na wiosnę 1888 namalował kwitnące sady w formie tryptyków i rozpoczął serię portretów członków rodziny Roulin. Na zakończenie zaczął pracować nad serią obrazów mających stanowić dekorację "Żółtego Domu", po tym, jak Gauguin zgodził się mieszkać i pracować ramię w ramię razem z nim w Arles. Seria ta jest uważana przez niektórych za najbardziej ambitne zadanie, jakiego van Gogh kiedykolwiek się podjął[134]. Seria obejmowała m.in. takie obrazy jak Martwa natura: wazon z dwunastoma słonecznikami (1888) i Gwiaździsta noc nad Rodanem (1888)[133]. Większość późniejszych prac artysty to przetwarzanie lub rewidowanie jego zasadniczej postawy twórczej. Na wiosnę 1889 namalował kolejną, mniejszą serię przedstawiającą sady. W kwietniowym liście do Theo napisał: mam sześć szkiców wiosny, z których dwa to duże sady. Było mało czasu, bo te efekty są krótkotrwałe.

Historyk sztuki Albert Boime był pierwszym, który wykazał, że van Gogh – nawet w pozornie fantastycznych kompozycjach jak Gwiaździsta noc – opierał się na realizmie[201]. Obraz Biały dom w nocy, przedstawia pewien dom o zmierzchu i wydatną gwiazdę na niebie, otoczoną przez żółte halo. Astronomowie z Southwest Texas State University w San Marcos obliczyli, że gwiazda ta to Wenus, która jasno świeciła na niebie w czerwcu 1890, kiedy van Gogh namalował obraz[202].

Obrazy artysty z ostatniego okresu jego życia sprawiają wrażenie bycia w ruchu. Poprzez ich dynamizm artysta wyraził w krajobrazach lub postaciach ludzkich swoje emocje. Już twórcy wczesnego impresjonizmu doświadczalnie odkryli, że światło może wywołać wrażenie ruchu. W przypadku van Gogha głównym określeniem używanym przy opisie jego obrazów jest turbulencja. Chodzi tu zwłaszcza o słynny obraz Gwiaździsta noc, który dobitnie wyraża sens turbulencji i może być porównany ze zdjęciem pewnej odległej gwiazdy wykonanej przez teleskop Hubble'a, gdzie wyraźnie widoczne są wiry wywołane prawdopodobnie przez pył i turbulencję gazu.

 

Gauguin

Po śmierci matki w 1867, wrócił do Francji (w momencie, kiedy zaczęła się wojna francusko-pruska). Gauguin zaczął interesować się malarstwem, początkowo jako amator. Pracował jako urzędnik giełdowy. W 1873 poślubił Dunkę, Mette-Sophie Gad, z którą miał następnie pięcioro dzieci. Przypadkowo poznał Pissarra, który udzielił mu cennych wskazówek. Poznał wiele sław malarskich epoki, ale akceptował tylko niektórych: Puvisa de Chavannes i Cézanne'a. Uczestniczył w plenerach w Pontoise.

W 1879 przeprowadził się z rodziną do dużego mieszkania, w którym jedno pomieszczenie przeznaczył na pracownię. W tym samym roku wystawił na IV wystawie impresjonistów jedną ze swoich rzeźb. Rok później, na V wystawie impresjonistów, wystawił siedem obrazów i jedno popiersie, a na kolejnej wystawie osiem obrazów i dwie rzeźby. Prace te zwróciły na niego uwagę krytyków. Udział w wystawach był również źródłem entuzjazmu dla Gauguina i jednocześnie niepokoju dla jego żony, która obawiała się przeradzającego się w pasję hobby męża.

Niebawem, gdy w 1882 nastąpił kryzys rynków kapitałowych, Gauguin zdecydował się na porzucenie pracy i całkowite poświęcenie malarstwu. W listopadzie 1883 przeprowadził się do Rouen, gdzie koszty utrzymania były niższe niż w Paryżu, jednak i tam nie dawał sobie rady, jego obrazów nie kupowano, wkrótce skończyły się oszczędności. Żona nie zgadzała się na życie w biedzie i zdecydowała o wyjeździe całej rodziny do Kopenhagi.

Mozesz to skrócic, mam nadzieje ze pomogłam i licze na naj ;** pozdrawiam.