ROMANTYZM w muzyce obejmuje XIX wiek. Historycy podają trzy daty rozpoczęcia epoki:
1801 - data powstania Sonaty fortepianowej nr 14 cis-moll op. 27 nr 2 L. van Beethovena
1821 - wystawienie opery Wolny Strzelec Karola Marii Webera
1830 - wykonanie symfonii "fantastycznej" H. Berlioza.
Kierunek w muzyce XIX wieku, którego główną cechą była więź muzyki z innymi rodzajami sztuki np. z poezją, dramatem, tańcem, malarstwem. Romantycy twierdzili, że muzyka jest zdolna do wyrażania różnych uczuć i nastrojów. Najwybitniejsi kompozytorzy XIX w. (m.in. F.Schubert, R.Schumann, F.Mendelssohn-Bartholdy, w Polsce – S.Moniuszko) w swojej twórczości wokalnej, biorąc pod uwagę potęgę wyrazową słowa, korzystali z tekstów wielkich poetów romantycznych (np.: A.Mickiewicz, A.Puszkin, J.W.Goethe, H.Heine, F.Ruckert, J.Eichendorff, G.Byron).
Charakterystyczne cechy muzyki romantycznej to:
subiektywizm,
indywidualizm,
dążenie do wypowiedzi uczuciowej;
nowe podejście do materii muzycznej przejawiające się w coraz większym uwrażliwieniu na wartości czysto brzmieniowe;
dążenie do integracji sztuk – współdziałanie muzyki z poezją, tańcem, dramatem, malarstwem;
wzrastające znaczenie pierwiastków narodowych (tzw. szkoły narodowe);
- artystyczna pieśń solowa z akompaniamentem (F. Schubert)
- symfonia programowa (H. Berlioz)
- dramat muzyczny (R. Wagner)
rozwój instrumentacji – H.Berlioz twórca tzw. kolorystyki dźwiękowej.
W okresie romantyzmu powstawała bogata literatura wokalna (pieśni), która wywarła wpływ na muzykę instrumentalną. Pieśni wykorzystywano jako tematy do wariacji, sonat, kwartetów, fantazji. Również tworzono miniatury fortepianowe na wzór pieśni. Elementy liryczne przenikały do bardziej rozbudowanych form (sonaty, ballady, fantazje ) i odegrały poważną rolę w kształtowaniu się poematu symfonicznego, dla którego podłożem była głównie literatura. Dramat muzyczny uważał R. Wagner za najdoskonalszy utwór artystyczny, w związku z możliwością ścisłego zespolenia wszystkich sztuk w jednym dziele.
ROMANTYZM w muzyce obejmuje XIX wiek. Historycy podają trzy daty rozpoczęcia epoki:
1801 - data powstania Sonaty fortepianowej nr 14 cis-moll op. 27 nr 2 L. van Beethovena
1821 - wystawienie opery Wolny Strzelec Karola Marii Webera
1830 - wykonanie symfonii "fantastycznej" H. Berlioza.
Kierunek w muzyce XIX wieku, którego główną cechą była więź muzyki z innymi rodzajami sztuki np. z poezją, dramatem, tańcem, malarstwem. Romantycy twierdzili, że muzyka jest zdolna do wyrażania różnych uczuć i nastrojów. Najwybitniejsi kompozytorzy XIX w. (m.in. F.Schubert, R.Schumann, F.Mendelssohn-Bartholdy, w Polsce – S.Moniuszko) w swojej twórczości wokalnej, biorąc pod uwagę potęgę wyrazową słowa, korzystali z tekstów wielkich poetów romantycznych (np.: A.Mickiewicz, A.Puszkin, J.W.Goethe, H.Heine, F.Ruckert, J.Eichendorff, G.Byron).
Charakterystyczne cechy muzyki romantycznej to:
subiektywizm,
indywidualizm,
dążenie do wypowiedzi uczuciowej;
nowe podejście do materii muzycznej przejawiające się w coraz większym uwrażliwieniu na wartości czysto brzmieniowe;
dążenie do integracji sztuk – współdziałanie muzyki z poezją, tańcem, dramatem, malarstwem;
wzrastające znaczenie pierwiastków narodowych (tzw. szkoły narodowe);
pojawienie się i rozkwit nowych form :
- miniatura instrumentalna (zwłaszcza fortepianowa)
- poemat symfoniczny (twórca F. Liszt)
- artystyczna pieśń solowa z akompaniamentem (F. Schubert)
- symfonia programowa (H. Berlioz)
- dramat muzyczny (R. Wagner)
rozwój instrumentacji – H.Berlioz twórca tzw. kolorystyki dźwiękowej.
W okresie romantyzmu powstawała bogata literatura wokalna (pieśni), która wywarła wpływ na muzykę instrumentalną. Pieśni wykorzystywano jako tematy do wariacji, sonat, kwartetów, fantazji. Również tworzono miniatury fortepianowe na wzór pieśni. Elementy liryczne przenikały do bardziej rozbudowanych form (sonaty, ballady, fantazje ) i odegrały poważną rolę w kształtowaniu się poematu symfonicznego, dla którego podłożem była głównie literatura. Dramat muzyczny uważał R. Wagner za najdoskonalszy utwór artystyczny, w związku z możliwością ścisłego zespolenia wszystkich sztuk w jednym dziele.
Pozdrawiam.