Legenda o powstaniu Gniezna O początkach historii Gniezna mówi legenda o trzech braciach. Byli to Lech, Czech i Rus. Przedzierali się przez puszcze w poszukiwaniu ziemi, na której mogliby się osiedlić. Nieprzebyte bory przerzedziły się, aż nagle urwały jak ucięte toporem i wtedy oczom idących ukazał się uroczy krajobraz: rozległa dolina okolona pagórkami i oblana wieńcem niewielkich jezior. Na najwyższym wzgórzu, na starym samotnym dębie orzeł miał swoje gniazdo. Urzeczony tym widokiem Lech rzekł: "Tego orła białego przyjmuję za godło ludu swego, a wokół dębu zbuduję gród swój i od orlego gniazda Gnieznem go nazwę". I Lech osiadł wraz ze swym ludem, zaś Czech podążył na południe, a Rus na wschód od siedziby Lecha. 1.2 Gniezno od połowy X wieku do 992 roku Państwo Gnieźnieńskie wykazywało wielka prężność w zakresie powiększania swego terenu poprzez kolejne podporządkowywanie sobie sąsiednich terenów. Proces przyłączenia mniejszych organizacji do państwa Polan rozpoczęli jeszcze poprzednicy Mieszka I. Natomiast on sam ukończył dzieło swych przodków powołanie do życia dużego państwa ze stolicą w Gnieźnie, które jak wynika z dokumentu obligacyjnego nazywało się Państwem Gnieźnieńskim. Za czasów Mieszka I dokonano na Wzgórzu Lecha naprawy dotychczasowych wałów, a palisadę otaczającą trzecie podgrodzie zastąpiono wałem drewniano-ziemnym. Gród gnieźnieński był spośród innych grodów polskich, zespołem najwcześniejszym, największym, najbardziej rozbudowanym. Podgrodzia zamieszkiwali głownie rzemieślnicy i ludzie związani z obsługa grodu oraz wojsko. W obrębie pierwszego podgrodzia Mieszko zburzył po 966 roku małe kamienne oratorium i około 970 r. zbudował większy kościół w kształcie treflowym, z trzema absydami. Na terenie grodu natomiast, w jego południowo wschodniej części wzniósł zamek kamienny z kaplicą o założeniu centralnym.
Legenda o powstaniu Gniezna O początkach historii Gniezna mówi legenda o trzech braciach. Byli to Lech, Czech i Rus. Przedzierali się przez puszcze w poszukiwaniu ziemi, na której mogliby się osiedlić. Nieprzebyte bory przerzedziły się, aż nagle urwały jak ucięte toporem i wtedy oczom idących ukazał się uroczy krajobraz: rozległa dolina okolona pagórkami i oblana wieńcem niewielkich jezior. Na najwyższym wzgórzu, na starym samotnym dębie orzeł miał swoje gniazdo. Urzeczony tym widokiem Lech rzekł: "Tego orła białego przyjmuję za godło ludu swego, a wokół dębu zbuduję gród swój i od orlego gniazda Gnieznem go nazwę". I Lech osiadł wraz ze swym ludem, zaś Czech podążył na południe, a Rus na wschód od siedziby Lecha. 1.2 Gniezno od połowy X wieku do 992 roku Państwo Gnieźnieńskie wykazywało wielka prężność w zakresie powiększania swego terenu poprzez kolejne podporządkowywanie sobie sąsiednich terenów. Proces przyłączenia mniejszych organizacji do państwa Polan rozpoczęli jeszcze poprzednicy Mieszka I. Natomiast on sam ukończył dzieło swych przodków powołanie do życia dużego państwa ze stolicą w Gnieźnie, które jak wynika z dokumentu obligacyjnego nazywało się Państwem Gnieźnieńskim. Za czasów Mieszka I dokonano na Wzgórzu Lecha naprawy dotychczasowych wałów, a palisadę otaczającą trzecie podgrodzie zastąpiono wałem drewniano-ziemnym. Gród gnieźnieński był spośród innych grodów polskich, zespołem najwcześniejszym, największym, najbardziej rozbudowanym. Podgrodzia zamieszkiwali głownie rzemieślnicy i ludzie związani z obsługa grodu oraz wojsko. W obrębie pierwszego podgrodzia Mieszko zburzył po 966 roku małe kamienne oratorium i około 970 r. zbudował większy kościół w kształcie treflowym, z trzema absydami. Na terenie grodu natomiast, w jego południowo wschodniej części wzniósł zamek kamienny z kaplicą o założeniu centralnym.