Najczęstszą przyczyną bólów stawowych jest choroba zwyrodnieniowa (osteoarthrosis), charakteryzująca się zniszczeniem chrząstki stawowej. Czasami jedynym sposobem leczenia jest wstawienie endoprotezy, czyli sztucznego stawu.
Endoproteza to przyrząd z metalu, porcelany lub tworzywa sztucznego umieszczany wewnątrz ciała, zastępujący brakującą lub zniszczoną tkankę chorego. Najczęściej i najskuteczniej stosuje się endoprotezy stawów biodrowych i kolanowych, ale przeszczepić można także stawy barkowe czy łokciowe. Endoprotezą jest również np. sztuczna zastawka serca.
Głównym wskazaniem do wykonania endoprotezoplastyki biodra czy kolana jest przywrócenie pacjentowi możliwości normalnego funkcjonowania i zniesienie bólu. Endoproteza służy swojemu właścicielowi – w zależności od użytego do protezy materiału i używalności protezy – średnio 10 albo 20 lat. Po tym okresie z reguły konieczny jest kolejny zabieg i wymiana sztucznego elementu układu kostnego na nowy.
Stawy biodrowe
Endoprotezy stawów biodrowych – w zależności od sposobu mocowania – dzielimy na cementowe i bezcementowe.
Głównym kryterium zastosowania danego typu endoprotezy jest jakość tkanki kostnej. W tkance kostnej z cechami osteoporozy wykorzystuje się endoprotezy mocowane za pomocą cementu, a bezcementowe stosuje się u ludzi młodych, z dobrą tkanką kostną.
Stawy kolanowe
Wszczep mocuje się do łożyska kostnego za pomocą cementu akrylowego lub osadza się go metodą bezcementową. W zależności od stopnia destrukcji stawu kolanowego stosuje się trzy typy endoprotez: kondylarne – przy zachowanych więzadłach krzyżowych i pobocznych stawu kolanowego. Odtwarzają ruch anatomiczny w stawie kolanowym. Zabieg wymaga niewielkiego usunięcia kości, gdyż ta endoproteza zastępuje tylko powierzchnie stawowe; półzwiązane – w przypadku znacznego zniszczenia stawu, w zaburzeniach osi kończyny i zniszczeniu więzadeł. Umożliwiają zginanie i prostowanie, zachowują ruchy rotacyjne, bardzo ważne z punktu widzenia biomechaniki całej kończyny dolnej; związane (zawiasowe) – obecnie bardzo rzadko używane, umożliwiają ruchy tylko w jednej osi (wyprost i zgięcie).
Po zabiegu
Po endoprotezoplastyce stawu biodrowego chory wstaje z łóżka w 2. dobie, a stawu kolanowego w 4–5. W zależności od typu endoprotezy chory chodzi przy pomocy kul łokciowych 3–6 miesięcy.
Najczęstszą przyczyną bólów stawowych jest choroba zwyrodnieniowa (osteoarthrosis), charakteryzująca się zniszczeniem chrząstki stawowej. Czasami jedynym sposobem leczenia jest wstawienie endoprotezy, czyli sztucznego stawu.
Endoproteza to przyrząd z metalu, porcelany lub tworzywa sztucznego umieszczany wewnątrz ciała, zastępujący brakującą lub zniszczoną tkankę chorego. Najczęściej i najskuteczniej stosuje się endoprotezy stawów biodrowych i kolanowych, ale przeszczepić można także stawy barkowe czy łokciowe. Endoprotezą jest również np. sztuczna zastawka serca.
Głównym wskazaniem do wykonania endoprotezoplastyki biodra czy kolana jest przywrócenie pacjentowi możliwości normalnego funkcjonowania i zniesienie bólu. Endoproteza służy swojemu właścicielowi – w zależności od użytego do protezy materiału i używalności protezy – średnio 10 albo 20 lat. Po tym okresie z reguły konieczny jest kolejny zabieg i wymiana sztucznego elementu układu kostnego na nowy.
Stawy biodrowe
Endoprotezy stawów biodrowych – w zależności od sposobu mocowania – dzielimy na cementowe i bezcementowe.
Głównym kryterium zastosowania danego typu endoprotezy jest jakość tkanki kostnej. W tkance kostnej z cechami osteoporozy wykorzystuje się endoprotezy mocowane za pomocą cementu, a bezcementowe stosuje się u ludzi młodych, z dobrą tkanką kostną.
Stawy kolanowe
Wszczep mocuje się do łożyska kostnego za pomocą cementu akrylowego lub osadza się go metodą bezcementową. W zależności od stopnia destrukcji stawu kolanowego stosuje się trzy typy endoprotez:
kondylarne – przy zachowanych więzadłach krzyżowych i pobocznych stawu kolanowego. Odtwarzają ruch anatomiczny w stawie kolanowym. Zabieg wymaga niewielkiego usunięcia kości, gdyż ta endoproteza zastępuje tylko powierzchnie stawowe;
półzwiązane – w przypadku znacznego zniszczenia stawu, w zaburzeniach osi kończyny i zniszczeniu więzadeł. Umożliwiają zginanie i prostowanie, zachowują ruchy rotacyjne, bardzo ważne z punktu widzenia biomechaniki całej kończyny dolnej;
związane (zawiasowe) – obecnie bardzo rzadko używane, umożliwiają ruchy tylko w jednej osi (wyprost i zgięcie).
Po zabiegu
Po endoprotezoplastyce stawu biodrowego chory wstaje z łóżka w 2. dobie, a stawu kolanowego w 4–5. W zależności od typu endoprotezy chory chodzi przy pomocy kul łokciowych 3–6 miesięcy.