Okres stalinizmu w Polsce i Europie środkowo-wschodniej
kluska963
Komunista to „człowiek bezwzględnie wierzący partii. Bezwzględnie, czyli wierzący jej bezkrytycznie na każdym etapie, niezależnie od tego co ta partia głosi” – wspominał Stanisław Staszewski, jeden z przywódców PZPR z okresu stalinowskiego. Wiara w nieomylność partii miała być dla komunistów silniejsza niż przyjaźń, miłość czy poczucie więzi ze swoim narodem. Pod koniec lat czterdziestych ster rządów w Polsce znalazł się w rękach komunistów gotowych w pełni podporządkować się Stalinowi. Ten zaś umacniał swoja władzę kolejnymi falami terroru, stanowiącymi zagrożenie dla jego niedawnych towarzyszy partyjnych. Jednym z najważniejszych motorów zbrodniczego systemu był wszechobecny s t r a c h. Za początek okresu stalinizmu w Polsce można uznać powołanie w Moskwie Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego 20 lipca 1944r. W jego skład weszli przedstawiciele ZPP (Związku Patriotów Polskich – organizacji politycznej zorganizowanej przez polskich komunistów w 1944r.) oraz politycy z KRN (Krajowej Rady Narodowej – utworzonej 31 grudnia 1943r. przez Polską Partie Robotniczą na czele z Osóbką-Morawskim), w tym nieliczni ludowcy i socjaliści, którzy bezprawnie przywłaszczyli sobie nazwy partii: Stronnictwa Ludowego i Polskiej Partii Socjalistycznej. Na czele Komitetu stanął Edward Osóbka-Morawski. Ostateczną decyzję o jego powołaniu, składzie osobowym i nazwie PKWN podjął Stalin. PKWN objął ograniczoną władzę (jej zakres wyznaczały władze sowieckie) na terenach Polski wyzwolonych spod okupacji niemieckiej. Struktura tego organu, podzielonego na resorty, sugerowała, że zamierza on pełnić rolę przyszłego rządu polskiego.
Za początek okresu stalinizmu w Polsce można uznać powołanie w Moskwie Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego 20 lipca 1944r. W jego skład weszli przedstawiciele ZPP (Związku Patriotów Polskich – organizacji politycznej zorganizowanej przez polskich komunistów w 1944r.) oraz politycy z KRN (Krajowej Rady Narodowej – utworzonej 31 grudnia 1943r. przez Polską Partie Robotniczą na czele z Osóbką-Morawskim), w tym nieliczni ludowcy i socjaliści, którzy bezprawnie przywłaszczyli sobie nazwy partii: Stronnictwa Ludowego i Polskiej Partii Socjalistycznej. Na czele Komitetu stanął Edward Osóbka-Morawski. Ostateczną decyzję o jego powołaniu, składzie osobowym i nazwie PKWN podjął Stalin. PKWN objął ograniczoną władzę (jej zakres wyznaczały władze sowieckie) na terenach Polski wyzwolonych spod okupacji niemieckiej. Struktura tego organu, podzielonego na resorty, sugerowała, że zamierza on pełnić rolę przyszłego rządu polskiego.