JOHANN SEBASTIAN BACH ( ur. w 1685 w Eisenach, zm. w 1750 w Lipsku ) to genialny kompozytor niemiecki i organista. Był najmłodszym, a jednocześnie najwybitniejszym z sześciu synów Johanna Ambrosiusa, muzyka miejskiego w Eisenach. Sam również miał liczną rodzinę: z pierwszą żoną Barbarą – siedmioro dzieci, z drugą – Anną Magdaleną – trzynaścioro. Jednakże dziesięcioro z nich zmarło w okresie niemowlęctwa lub we wczesnych latach dziecięcych. Mając na utrzymaniu liczną rodzinę musiał przenosić się w poszukiwaniu większych zarobków.
W latach:
1703 – 1707 – był organistą w Arnstadt i Muhlhausen;
1708 – 1714 – był muzykiem i organistą na dworze księcia Wilhelma Ernesta w Weimarze; do jego obowiązków należała gra na organach i klawesynie oraz działalność w kapeli dworskiej. Miał też obowiązek komponowania dla owej kapeli jednego utworu w ciągu miesiąca. Rozpoczął też działalność pedagogiczną ucząc muzyki członków rodziny książęcej.
1714 – 1717 – był koncertmistrzem kapeli weimarskiej; komponował wiele utworów klawesynowych o charakterze dydaktycznym dla swojego licznego potomstwa.
1717 – 1723 – był organistą na dworze księcia Leopolda w Kothen;
1723 – 1750 – był kantorem szkoły św. Tomasza w Lipsku. W latach 1723 – 1741 prowadził tam koncerty Collegium Musicum. Do jego obowiązków należało prowadzenie nabożeństw i gra w kościele w czasie uroczystości. Kontynuował swą pracę pedagogiczną, wyjeżdżał też do innych miast niemieckich , gdzie występował jako wirtuoz – organista.
Pod koniec życia cierpiał na chorobę oczu, która doprowadziła go do całkowitej ślepoty. Pochowany został w Lipsku przy Kościele św. Jana, a w 1949 roku przeniesiono jego prochy do Kościoła św. Tomasza.
Twórczość J. S. Bacha
Utwory wokalno – instrumentalne
- Kantaty (ok. 200)
- Pasje ( do dziś przetrwały tylko dwie: według św. Mateusza i św. Jana )
- Motety
- Oratoria ( największe z nich to Oratorium na Boże Narodzenie )
preludia, fugi, tańce, toccaty, partity, inwencje dwugłosowe i trzygłosowe, suity angielskie, suity francuskie, 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge”
- muzyka kameralna:
sonaty i partity na skrzypce solo, suity wiolonczelowe, 6 sonat skrzypcowych, 6 sonat fletowych
- muzyka orkiestrowa:
koncerty na instrumenty solowe, concerti grossi ( VI koncertów brandenburskich ), 4 suity orkiestrowe.
J. S. Bacha uważa się za mistrza polifonii, ponieważ jego warsztat kompozytorski stanowi podsumowanie i szczyt technicznych osiągnięć muzyki barokowej, zwłaszcza w dziedzinie konstrukcji polifonicznej. Bach stworzył wiele kunsztownych utworów polifonicznych: kanonów, fug m.in.: 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge”.
Harmonika funkcyjna, będąca konsekwencją bachowskiej polifonii, wyprzedzała barok, a nawet klasycyzm. Jednak z całą pewnością wiadomo, że preludia i fugi Bacha studiowali Mozart, Beethoven, Chopin i inni kompozytorzy.Dla przyszłych pokoleń kompozytorów stał się więc niedoścignionym wzorem i mistrzem.
JOHANN SEBASTIAN BACH ( ur. w 1685 w Eisenach, zm. w 1750 w Lipsku ) to genialny kompozytor niemiecki i organista. Był najmłodszym, a jednocześnie najwybitniejszym z sześciu synów Johanna Ambrosiusa, muzyka miejskiego w Eisenach. Sam również miał liczną rodzinę: z pierwszą żoną Barbarą – siedmioro dzieci, z drugą – Anną Magdaleną – trzynaścioro. Jednakże dziesięcioro z nich zmarło w okresie niemowlęctwa lub we wczesnych latach dziecięcych. Mając na utrzymaniu liczną rodzinę musiał przenosić się w poszukiwaniu większych zarobków.
W latach:
1703 – 1707 – był organistą w Arnstadt i Muhlhausen;
1708 – 1714 – był muzykiem i organistą na dworze księcia Wilhelma Ernesta w Weimarze; do jego obowiązków należała gra na organach i klawesynie oraz działalność w kapeli dworskiej. Miał też obowiązek komponowania dla owej kapeli jednego utworu w ciągu miesiąca. Rozpoczął też działalność pedagogiczną ucząc muzyki członków rodziny książęcej.
1714 – 1717 – był koncertmistrzem kapeli weimarskiej; komponował wiele utworów klawesynowych o charakterze dydaktycznym dla swojego licznego potomstwa.
1717 – 1723 – był organistą na dworze księcia Leopolda w Kothen;
1723 – 1750 – był kantorem szkoły św. Tomasza w Lipsku. W latach 1723 – 1741 prowadził tam koncerty Collegium Musicum. Do jego obowiązków należało prowadzenie nabożeństw i gra w kościele w czasie uroczystości. Kontynuował swą pracę pedagogiczną, wyjeżdżał też do innych miast niemieckich , gdzie występował jako wirtuoz – organista.
Pod koniec życia cierpiał na chorobę oczu, która doprowadziła go do całkowitej ślepoty. Pochowany został w Lipsku przy Kościele św. Jana, a w 1949 roku przeniesiono jego prochy do Kościoła św. Tomasza.
Twórczość J. S. Bacha
Utwory wokalno – instrumentalne
- Kantaty (ok. 200)
- Pasje ( do dziś przetrwały tylko dwie: według św. Mateusza i św. Jana )
- Motety
- Oratoria ( największe z nich to Oratorium na Boże Narodzenie )
- Msze ( m.in. Wielka Msza h – moll )
- Magnifikat
Utwory instrumentalne
- muzyka organowa:
opracowania chorałowe, wariacje, preludia, fantazje, toccaty, fugi, sonaty
- muzyka klawesynowa:
preludia, fugi, tańce, toccaty, partity, inwencje dwugłosowe i trzygłosowe, suity angielskie, suity francuskie, 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge”
- muzyka kameralna:
sonaty i partity na skrzypce solo, suity wiolonczelowe, 6 sonat skrzypcowych, 6 sonat fletowych
- muzyka orkiestrowa:
koncerty na instrumenty solowe, concerti grossi ( VI koncertów brandenburskich ), 4 suity orkiestrowe.
J. S. Bacha uważa się za mistrza polifonii, ponieważ jego warsztat kompozytorski stanowi podsumowanie i szczyt technicznych osiągnięć muzyki barokowej, zwłaszcza w dziedzinie konstrukcji polifonicznej. Bach stworzył wiele kunsztownych utworów polifonicznych: kanonów, fug m.in.: 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge”.
Harmonika funkcyjna, będąca konsekwencją bachowskiej polifonii, wyprzedzała barok, a nawet klasycyzm. Jednak z całą pewnością wiadomo, że preludia i fugi Bacha studiowali Mozart, Beethoven, Chopin i inni kompozytorzy.Dla przyszłych pokoleń kompozytorów stał się więc niedoścignionym wzorem i mistrzem.
Pozdrawiam.