Question

O czym mówi pieśń XVII Jana Kochanowskiego Potrzebuje na zaraz Dam NAJ

Answer 1

Pieść XVII Jana Kochanowskiego nawiązuje do filozofii Horacego~gdyż to on był jednym z najwybitniejszych filozofów.

Pieśń ta mówi nam o śmieci - non omnis moriar” („nie wszystek umrę”)

Podmiot liryczny w pieśni przedstawia portret renesansowego twórcy. Twórca ten jest utalentowanym poetą, jego talent czyni go wyjątkowym; poeta uznany jest za lepszego od zwykłych śmiertelników - świadczy o tym lot nad najbardziej odległymi przestrzeniami. Podmiot liryczny opisuje, że poeta zmienia się w łabędzia. W tym utworze ptak ten staje się symbolem doskonałej poezji, uosabia poezję najdoskonalszą, która nie ulega wpływom czasów, jest nieśmiertelna(w starożytności był to ptak poświęcony muzom).Kochanowki mówi o Mówi o swoich zdolnościach(„nie lada piórem opatrzony), o swoim opiekunie, do którego się zwraca, o tym, że odradza się mimo mijającego czasu niczym feniks („Już mi w ptaka białego wierzch się głowy mieni. Można powiedzieć , ze ta pieśń jest skierowana do filozofa HORACEGO.

 

 

Mam nadzieję , że pomogłam liczę na naj i dziękuję :)

Answer 2

Utwór ma charakter modlitewny. Podmiot liryczny zwraca się do Boga. Tren rozpoczyna się cytatem z księgi Hioba. Epitet ,,Pańska ręka” pokazuje że Bóg wpłynął na jego los. Podmiot wskazuje na to że tak jak Hiob nie wie za co cierpi. Widzi w śmierci córki boskie wyroki. Rozum ludzki nie może ogarnąć zamiarów boskich, ale trzeba Bogu zaufać. Podmiot odrzuca stoicyzm. Mówi że rozum jest bezużyteczny w cierpieniu. W ostatnim etapie pokazuje poddanie woli Boga. Jest tu widoczna obojętność, przyjęcie cierpienia. Tren mówi o tym że nie rozum jest pocieszeniem, tylko Bóg.

 

Tren XVII ma charakter modlitwy co podkreśla apostrofa: „O mój Boże, Kto się przed Tobą skryć może?”. W trenie tym poeta odwołuje się do poglądów filozofii epikurejskiej. Która nawoływała do skromnego życia, zachęcał, by cieszyć się tym, co się ma, nie pragnąć zbyt wiele. Podmiot żył zgodnie z ta nauką. Utwór ten jest parafrazą „Księgi Hioba”. Podmiot szuka pocieszenia w Bogu. Uważa, że to czego doświadczył jest wolą Boga: „Lecz Pan, który gdzie tknąć, widzi, A z przestrogi ludzkiej szydzi, Zadał mi raz tym znaczniejszy, Czymem już był bezpieczniejszy.” Jego cierpienie może złagodzić tylko Bóg: „Lekarstwo to, prze Bóg żywy, Ciężkie na umysł troskliwy! Kto przyjaciel zdrowiamego, Wynajdzi co wolniejszego! A ja zatym łzy niech leję, Bom stracił wszytkę nadzieję, By mię rozum miał ratować; Bóg sam mocen to hamować.”
W utworze panuje atmosfera smutku i rozpaczy. Podmiot jest negatywnie nastawiony na życie w niebie, nie wierzy, że spotka go jeszcze jakakolwiek uciecha: „Mnie jednako serce boli, A nigdy się nie utoli. Oczu nigdy nie osuszę – I tak wiecznie płakać muszę!” Sceptycznie podchodzi do pocieszania go: „Próżne to ludzkie wywody, Żeby szkodą nie zwać szkody.”