Question

no hej mam pytanie pomożecie mi napsać opowiadanie pod tytułem moja przyjaciółka plis o pomoc

pozdrawiam daria

Answer 1

Styczniowe słońce przebijało się nieśmiało przez chmury. Było już w miarę, jak na tą porę roku ciepło. Śniego zaczął powoli topnieć i zima nie przypominała już wcale zimy. 

  Naszła mnie niezwykła ochota na spacer, a jako że był to czas ferii zimowych, nic nie stało ku mojemu spacerowi na drodze. Zawahałam się tylko przez chwilę, przypomniawszy sobie, że moja najlepsza przyjaciółka Agata wyjechała, ale przypomniałam sobie, że mam jeszcze

przecież rodzeństwo. Młodsi, bo młodsi, ale nigdy nie dawali mi się we znaki. Postanowiłam, że pójdę razem z nimi, żeby nie musieli sami siedzieć w domu.

  Pół godziny później ośmioletnia Julka owinięta różowym szalikiem i o dwa lata od niej starszy Jaś w swojej ulubionej pingwiniej czapce oraz ja w mojej sportowej kurtce ruszyliśmy podmokłą, żwirową ścieżką. Najpierw chciałam zabrać ich do mieszkającej niedaleko babci, ale gdy doszliśmy do rozwidlenia ścieżki, zmieniłam zdanie i skręciliśmy w stronę lasu.

-Aniu, gdzie idziemy?- spytała mała Julka trzymając mnie za rękę.

-Do lasku.- odpowiedziałam. Jeszcze nigdy tam nie byliśmy, ale uznałam, że las to dobry pomysł. Pomyślałam, że pokażę im ślady zwierząt i drzewa. Weszliśmy do lasu. Otaczały nas wysokie jodły i dużo niższe, młode świerki. Gdzieniegdzie leżały szyszki, jednak nie potrafiłam rozpoznać, z których drzew pochodzą. Runo leśne skrzypiało i zapadało się pod naszymi stopami. Szliśmy przed siebie obserwując przyrodę. W pewnym momencie zauważyłam coś na drzewie.

-Patrzcie! To domek dla ptaków!- powiedziałam. Julka i Jaś okazali domkowi chwilę zainteresowania i zamilkli znowu. Pomyślałam, że muszę coś zrobić, bo zanudzą się na śmierć. Pokazywałam im kolejne domki dla ptaków, szyszki i gołe gałęzie drzew liściastych.

Przez chwilę wydawało mi się, że zauważyłam wiewiórkę, ale ona zniknęła. Zobaczyłam 

duży, wypełniony jakimś sianem paśnik. Z dachu paśnika zwisała słonina dla ptaków, a pod nim stała lizawka solna. Podeszliśmy bliżej. 

-Ojej! Sikorka!- zauważył Janek. Zaczęliśmy w ciszy przyglądać się kolorowemu ptaszkowi siedzącemu na pobliskiej gałązce. I wtedy je zobaczyłam. Dziki. Nie wiedziałam co robić, już czułam się winna, bo zabrałam młodsze rodzeństwo do lasu, gdzie mogło im się coś stać.

Gromadka dzików zbliżyła się do nas niebezpiecznie. Chyba już nawet nas dostrzegły.

Wśród dzików wypatrzyłam kilka małych dziczątek i zdałam sobie sprawę z wielkości niebezpieczeństwa. Przecież matka będzie bronić swoje młode! Nawet jeśli nie zbliżymy się do stada,  może zaatakować. Rozejrzałam się po lesie i dostrzegłam drzewo, na które dałoby się wejść. Przypomniałam sobie wierszyk, który mówił: "Kto zobaczy w lesie dzika, ten na drzewo szybko zmyka" i wiedziałam już co mam robić. Ścisnęłam dłoń Julki i rozkazałam im:

-Janek, Julka, biegiem! W stronę tego drzewa!- i zaczęliśmy biec. To najwidoczniej zdenerwowało dziki, bo przyśpieszyły gwałtownie. Najpierw podsadziłam Janka, który był bliżej. Wspiął się już na drzewo. Po chwili Julka też siedziała już na gałęzi. Chwyciłam gruby konar, podciągnęłam się do góry i... zobaczyłam jak w tym samym momencie moja siostra ześlizguje się z gałęzi. Do dziś nie wiem jak to zrobiłam.Udało mi się zeskoczyć na ziemię, podnieść Julkę z ziemi i odepchnąć Julkę w bok w jednym momencie. Ja sama

nie zdążyłam już uciec na drzewo. Dziki były już rozpędzone i znalazły się tak blisko, że nie miałam szans zdążyć. To trwało tylko chwilę. Automatycznie odsunęłam się w bok i gdy dzik

skręcił w moją stronę, pochwyciłam leżący na ziemi kamień. Rzuciłam w dzika tym kamieniem wkładając w tą czynność całą swoją siłę. Wtedy zwierzę nagle zawróciło. Wściekły, ale przestraszony mieszkaniec lasu uciekł w przeciwną stronę. Widocznie musiało go to zaboleć i przestraszył się mnie, tymbardziej, że sam nie mógłby we mnie niczym rzucić.

   Wróciliśmy bezpiecznie do domu. Byliśmy cali brudni i podrapani, ale ostatecznie nic się nie stało. Gdy zmuszona naszym wyglądem opowiedziałam rodzicom o leśnej wyprawie, najpierw miałam niezłe kłopoty, ale później byli ze mnie dumni. W końcu dałam radę

i pokonałam wściekłego dzika. A przynajmniej go wystraszyłam.

   Od tego czasu byliśmy w lesie już dwa razy, ale teraz chodzimy tam z rodzicami i mając

pewność, że w pobliżu nie czai się dzikie zwierzę.

  

 

CRUB TAKIE COS DOBRE MI SIE TO PRZYDAŁO

Answer 2

 Od kiedy pamiętam zawsze byłam sama. Nie miałam przyjaciółki ani dobrej koleżanki. Dzieci po prostu mnie unikały. Nie wiem dlaczego. Nie byłam biedna. Rozmawiałam z koleżankami z mojej klasy ale tylko jedna chciała ze mną sie zaprzyjaźnić. Klasowy kujon- Monika. Dobrze sie dogadywałyśmy ale przez to jeszcze bardziej wszyscy odsuwali sie ode mnie. Nie przeszkadzało mi to,ponieważ byłam szczęśliwa,że mam przyjaciółke. 

 Pewnego dnia gdy wybierałam sie do szkoły, rodzice oznajmili mi żebym się nie pakowała bo sie przeprowadzamy. Nie mogłam uwierzyc w to co słysze. Mówili,że przeprowadzamy się na drugi koniec miasta. Popłakałam się. Akurat wtedy gdy znalazłam przyjaciółke musieliśmy się przeprowadzić na drugi koniec miasta tylko dlatego,ze tata miał miec tam lepszaprace. Spakowałam ise i nie chętnie weszłam do samochodu. Po drodze napisałam smsa do Moniki " przepraszam cię,ale wyprowadzam sie na drugi koniec miasta,dzieki za wszystko". 

 DGy dotarlismy na miejsce okazało się,ze mamy mieszkac w bloku co nie spodobało mi się. W jeden dzien musiałam przenieść się z gigantycznego domu do bloku i to szarego bloku. Rodzice byli zadowoleni ale ja nie. Wlokłam się po schodach ,żby okazac moją niechęć. Wtedy z jednego z mieszkań wybiegła dziewczyna, w moim wiekyu chyba. Zaczeła zadawac pytania czy sie wprowadzamy i pytała z której klasy jestem i czy będę znia chodzic do szkoły. Ja zaczełam odpowiadac jak mnie rodzice urzadzili. Nawet nie zorientowałam się jak siadłyśmy na schodach i zaczełyśmy rozmawiac. ta dziewczyna wydawała się miła i sympatyczna. Nie chciała rozmawiac o ksiazkach jak Monika tylko o wszystkim innym. Ucieszyłam się,bo była z mojego wieku i razem mogłyśmy chodzic do szkoły. 

 Tak poznałam swoja najlepszą przyjaciółke Iwone. Do tera dziękuję rodzicom ,ze sie przeprowadzilismy bo dzięki nim stałam sie ważna dla kogoś.