Kiedy ludzie, dzięki umiejętności uprawy roli i hodowli bydła, zmienili koczowniczy tryb życia na osiadły, zaczęli zakładać osady. Niektóre z nich rozrastały się i przekształcały w miasta. Pierwsze miasta powstawały nad wielkimi rzekami, które odgrywały olbrzymią rolę w życiu ich mieszkańców. Położenie geograficzne w gorącym i suchym klimacie powodowało, że rozwój rolnictwa na tych terenach był możliwy jedynie w oparciu o stały dostęp do wody. Każdego roku w okresie wiosennym lub letnim, w związku z wiosennymi opadami i topnieniem śniegu w górach, wody wielkich rzek gwałtownie podnosiły się, występowały z brzegów i zalewały okoliczne pola. Muł użyźniał ziemię, przyczyniając się do wzrostu plonów. Ludność tych państw, dzięki temu, że nauczyła się budowy systemów nawadniających: basenów, kanałów, grobli, tam mogła kierować wody rzek zgodnie ze swoimi potrzebami, rozwinęła produkcję rolną. Rolnictwo stało na tych terenach na wysokim poziomie.
Kilka tysięcy lat p.n.e. zaczęły powstawać wielkie miasta-państwa, liczące ponad 10 tys. mieszkańców. Narodziły się nowe zawody, ludzie zaczęli zdobywać nowe umiejętności. Pojawili się rzemieślnicy, którzy wytwarzali różne przedmioty, kupcy i sklepikarze, skrybowie, którzy opanowali sztukę pisania (znało ją wtedy niewielu ludzi). Najcięższe i najbardziej niebezpieczne prace wykonywali niewolnicy - jeńcy wojenni lub obywatele, którzy za jakieś poważne wykroczenie utracili wolność. Miastami-państwami rządził zwykle potężny król, któremu pomagały setki urzędników. Pośrednikami między bogami a ludźmi byli kapłani, którzy odprawiali modły, znali tajniki nauki, pomagali królowi rządzić.
Cywilizacja rodziła się równolegle w różnych miejscach, ale prawdopodobnie najwcześniejsza była sumeryjska, która powstała w Mezopotamii, między rzekami Tygrysem i Eufratem około roku 3000 p.n.e. Sumerowie zajmowali się głównie rzemiosłem i uprawą ziemi. Władzę sprawował król, który ustalał prawa i dowodził armią. W Mezopotamii znano pismo - najpierw obrazkowe, potem stworzono pismo klinowe (pisano rylcem na glinianych tabliczkach), prowadzono obserwacje astronomiczne, stworzono kalendarz i wynaleziono koło (używane najpierw w garncarstwie, a później do celów transportowych).
Około 2500 lat p.n.e. powstały wielkie miasta nad Indusem - Mohendżo Daro i Harappa. Już wtedy istniał tam miejski system kanalizacji! Mieszkańcy zajmowali się hodowlą, uprawą ziemi, rzemiosłem i handlem. Miasta te upadły po podboju Ariów, którzy stworzyli w Indiach nową cywilizację.
Mniej więcej w tym samym czasie narodziła się cywilizacja egipska (w dolinie Nilu) i chińska (w dolinie Huang-ho, czyli Żółtej Rzeki).
Kiedy ludzie, dzięki umiejętności uprawy roli i hodowli bydła, zmienili koczowniczy tryb życia na osiadły, zaczęli zakładać osady. Niektóre z nich rozrastały się i przekształcały w miasta. Pierwsze miasta powstawały nad wielkimi rzekami, które odgrywały olbrzymią rolę w życiu ich mieszkańców. Położenie geograficzne w gorącym i suchym klimacie powodowało, że rozwój rolnictwa na tych terenach był możliwy jedynie w oparciu o stały dostęp do wody. Każdego roku w okresie wiosennym lub letnim, w związku z wiosennymi opadami i topnieniem śniegu w górach, wody wielkich rzek gwałtownie podnosiły się, występowały z brzegów i zalewały okoliczne pola. Muł użyźniał ziemię, przyczyniając się do wzrostu plonów. Ludność tych państw, dzięki temu, że nauczyła się budowy systemów nawadniających: basenów, kanałów, grobli, tam mogła kierować wody rzek zgodnie ze swoimi potrzebami, rozwinęła produkcję rolną. Rolnictwo stało na tych terenach na wysokim poziomie.
Kilka tysięcy lat p.n.e. zaczęły powstawać wielkie miasta-państwa, liczące ponad 10 tys. mieszkańców. Narodziły się nowe zawody, ludzie zaczęli zdobywać nowe umiejętności. Pojawili się rzemieślnicy, którzy wytwarzali różne przedmioty, kupcy i sklepikarze, skrybowie, którzy opanowali sztukę pisania (znało ją wtedy niewielu ludzi). Najcięższe i najbardziej niebezpieczne prace wykonywali niewolnicy - jeńcy wojenni lub obywatele, którzy za jakieś poważne wykroczenie utracili wolność. Miastami-państwami rządził zwykle potężny król, któremu pomagały setki urzędników. Pośrednikami między bogami a ludźmi byli kapłani, którzy odprawiali modły, znali tajniki nauki, pomagali królowi rządzić.
Cywilizacja rodziła się równolegle w różnych miejscach, ale prawdopodobnie najwcześniejsza była sumeryjska, która powstała w Mezopotamii, między rzekami Tygrysem i Eufratem około roku 3000 p.n.e. Sumerowie zajmowali się głównie rzemiosłem i uprawą ziemi. Władzę sprawował król, który ustalał prawa i dowodził armią. W Mezopotamii znano pismo - najpierw obrazkowe, potem stworzono pismo klinowe (pisano rylcem na glinianych tabliczkach), prowadzono obserwacje astronomiczne, stworzono kalendarz i wynaleziono koło (używane najpierw w garncarstwie, a później do celów transportowych).
Około 2500 lat p.n.e. powstały wielkie miasta nad Indusem - Mohendżo Daro i Harappa. Już wtedy istniał tam miejski system kanalizacji! Mieszkańcy zajmowali się hodowlą, uprawą ziemi, rzemiosłem i handlem. Miasta te upadły po podboju Ariów, którzy stworzyli w Indiach nową cywilizację.
Mniej więcej w tym samym czasie narodziła się cywilizacja egipska (w dolinie Nilu) i chińska (w dolinie Huang-ho, czyli Żółtej Rzeki).
Liczę na naj:)