Question

napisz notatkę o dowolnym zwierzęciu (wygląd,gdzie żyję,co on robi,czy jest zagrożonym gatunkiem) ma być 10 zdań

PLIS!!!!!!!!!!!!!!!!!

Answer 1

Cechy Długość ciała 200-290 cm, ogona 4-5 cm Masa ciała samic 275-380 kg, samców 320-500kg Wysokość w kłębie do 200 cm (samice 150-170cm)                 Łoś jest największym przedstawicielem jeleniowatych. Wielkością przewyższa nawet konia.  Samice nie mają poroża, które jest typowe jedynie dla byków. Odnogi poroża rozszerzają się tuż za nasadą, tworząc szerokie łopaty, które mogą mieć do 40 odnóg, zwanych pasynkami. Rozpiętość poroża silnych byków czasem osiąga 3 m. Słabsze i młode samce wykształcają poroże w formie pojedynczych odnóg (badylarze). Szczególnie okazale wygląda poroże łopatacza, kiedy jest jeszcze pokryte scypułem. Poroże łosia jest osadzone na głowie poziomo, dzięki czemu łatwo  je odróżnić od poroża daniela, które skierowane jest ukośnie do tyłu.                   Otwory nosowe są duże i oddalone od siebie. Duże uszy są długie, szerokie i skierowane na boki na tyle głowy.                 Głowa łosia jest masywna i przypomina nieco głowę konia. Najwyższym punktem ciała tego zwierzęcia jest kłąb, a linia grzbietu wyraźnie opada ku tyłowi. Dzięki temu sylwetka łosia nie jest w zarysie kwadratowa jak u innych jeleniowatych. Trochę bezkształtną sylwetkę głowy podkreśla jeszcze broda na podgardlu.  Długie i silne nogi zakończone są szeroko rozstawionymi racicami i mają dobrze rozwinięte raciczki. Zwiększają one powierzchnię, dzięki czemu zmniejszają nacisk ogromnego ciała zwierzęcia na podłoże. Jest to ważne przystosowanie do życia w bagiennym i wilgotnym środowisku. Duże kopyta ułatwiają również poruszanie po śniegu. Łosie zapadają się w nim znacznie mniej niż jelenie o podobnej masie ciała, które przy wysokiej pokrywie śnieżnej brną zanurzone aż po brzuchy.                 Kolejną charakterystyczną cechą łosia jest jego górna warga. U obu płci jest ona mocno zgrubiała i zwisająca, widziana od przodu jest szeroka. Odgrywa ważną rolę podczas pobierania pokarmu. Sierść  łosia jest jednolitej barwy, od ciemnobrązowej do czarno brązowej, z wyjątkiem jasnej dolnej części kończyn. Owłosienie jest znacznie gęstsze niż u innych gatunków jeleniowatych, co stanowi wyraz przystosowania do niższych temperatur panujących w środowisku życia łosia. Występowanie                 Łosie zamieszkują ogromny areał, rozciągający się od Skandynawii i Polski, przez całą północną Azję aż do Ameryki Północnej. Zwierzęta te żyją w prawie całej Kanadzie, na Alasce, w Maine, Minnesocie, sięgając przez Góry Skaliste aż do Utah i Kolorado oraz na wyspie Isle- Royale na jeziorze Górny.                 Łosie rozprzestrzeniły się po okresie zlodowaceń i były stosunkowo pospolitymi zwierzętami.  Dotarły do Ameryki Północnej wraz z wapiti, niedźwiedziami grizzly, wilkami i ludźmi. Zbiegło się w to w czasie z wytępieniem rodzinnych dla tego kontynentu dużych gatunków ssaków. W Ameryce łoś zastąpił gatunek Cervalces scotti, zwierzę wielkością zbliżone do łosi zamieszkujących Alaskę. Miał on prymitywną budowę czaszki i charakteryzował się ogromnym porożem złożonym z trzech części. Lokalne różnice pomiędzy łosiami w Ameryce Północnej wykształciły się w ciągu ostatnich 10 tys. lat. Środowisko życia                 Wewnątrz swojego ogromnego areału występowania łosie zasiedlają naturalne, bagienne lasy z dużym udziałem gatunków liściastych.  Zwierzęta te zazwyczaj nie występują w lasach iglastych. Najchętniej zasiedlanymi biotopami są olsy i brzeziny, lasotundra oraz rozległe obszary bagienne wokół rzek. Łosie żyją też nad zatokami i na wybrzeżu morskim, również nad Bałtykiem oraz na obszarach podgórskich, unikając jednak stromych stoków. W poszukiwaniu pokarmu podchodzą blisko wody, jednak w czasie pojawienia się meszek w lasotundrze, przenoszą się w wyżej położone miejsca. Łosie bardzo dobrze i wytrwale pływają, dzięki czemu mogą zasiedlać wyspy na dużych jeziorach. Często czynią to celowo, gdyż nie podąża tam za nimi ich jedyny wróg, którym jest wilk. Łosie często też wędrują, pokonując znaczne odległości. Szerokie kopyta umożliwiają im przemierzanie rozległych bagien. Potrafią także szybko zasiedlić obszary, na których zostały wytępione, o ile w pobliżu znajdują się duże populacje tych zwierząt. Pojedyncze osobniki docierają daleko na zachód, gdzie po okresie ostatniego zlodowacenia gatunek ten licznie występował, aż do podnóża Alp.  Obecnie wydaje się, że łosie rozszerzają swoją zachodnią i południowo- zachodnią granicę zasięgu. Ich liczebność ponownie wzrosła, po silnym regresie, który nastąpił w pierwszej połowie XX wieku. Gatunek ten zasiedlił dużą część Polski, a w Szwecji łosie stały się pospolite nawet na obszarach, gdzie jeszcze przed ćwierćwieczem nie było ich zupełnie.  Tryb życia                 Oba północne gatunki jeleniowatych, łoś i renifer znacznie różnią się trybem życia od innych przedstawicieli tej rodziny. Łosie żyją pojedynczo. Dotyczy to również  samic, które nie łączą się w pary jak samice innych jeleniowatych. Również samotnie prowadzą swoje młode, a kiedy one się usamodzielniają, samice żyją pojedynczo aż do pojawienia się kolejnego potomstwa. Samce w okresie godowym (bukowiska) nie gromadzą wokół siebie haremu i zaraz po zapłodnieniu opuszczają samicę, z którą przebywały przez pewien czas i poszukują nowej partnerki. Okres rui jest rozciągnięty w czasie, gdyż samice, żyjące nawet na tym samym obszarze, osiągają gotowość rozrodczą w różnym okresie. Skłonność do wędrówek powoduje, że łosie nie mają stałych terytoriów i wykorzystują czasowe areały osobnicze.  Powoduje to, że cała populacja jest w ciągłym ruchu. Dzięki temu łosie szybko odbudowują swój stan liczebny na obszarach, gdzie uległ on  zmniejszeniu. Zwierzęta te nie mają określonego rytmu dobowego. Na wielu obszarach są aktywne w ciągu długich dni polarnego lata, a zimą także w ciągu nocy. Łosie mają znakomicie rozwinięty zmysł słuchu i powonienia, jednak nieco gorzej widzą. Pokarm                 Łosie żywią się głównie liśćmi i pąkami. Podstawę ich diety stanowią w lecie pędy i liście, zimą przede  wszystkim pączki. Znaczącym uzupełnieniem pożywienia są rośliny wodne. Brodząc w płytkiej wodzie, zjadają rdestnice, moczarkę kanadyjską i inne zanurzone rośliny wodne. Dzięki niej łosie uzyskują potas oraz inne mikroelementy, których brakuje w liściach. Krótka szyja, która zmusza łosia do szerokiego rozstawiania nóg w czasie zrywania trawy, świadczy o tym że gatunek ten nie jest przystosowany do życia na obszarach łąkowych, lecz zbiorowisk zaroślowych, gdzie można zrywać pokarm z gałęzi. Taki sposób żerowania ułatwiają chwytne wargi. Są one bardzo ruchliwe i dzięki nim łosie mogą obskubywać liście bez odgryzania gałązek. Rozród                 Łosie najczęściej wydają na świat dwojaczki, a nierzadko tez trojaczki. Samica rodzi młode wiosną, po ciąży trwającej 9 miesięcy i przez  3-4 miesiące karmi je mlekiem. Zaraz po urodzeniu łoszaki podążają za matką i pozostają przy niej aż do narodzin kolejnego potomstwa. W wieku 2,5-3 lat osiągają  dojrzałość płciową, samce nieco później niż samice.                 W  Rosji łosie próbowano udomowić ze względu na wysokiej jakości mięso i mleko, a w Szwecji chciano zrobić z nich zwierzęta pociągowe.