Question

Napisz kiedy odkryto i jakie ma zastosowanie oraz jak wpływa na organizm ludzki rtęc i metal

Answer 1

Rtęć odkryto w starożytności, prawdopodobnie w IV wieku p.n.e. w południowj Hiszpanii, w okolicach miasta Almaden - znajdowały się tam pokłady cynobru HgS, a w szczelinach pomiędzy bryłami rudy występowała rodzima rtęć

Dzięki swoim właściwościom znalazła zastosowanie do wypełniania termometrów, barometrów, manometrów, pomp próżniowych, itp. Duże ilości rtęci zużywane są do wydobywania złota i srebra, oraz do elektrolizy litowców i produkcji materiałów wybuchowych.
Oprócz tego jest stosowana:
* do produkcji farb okrętowych
* w medycynie i przemyśle farmaceutycznym
* do wykonywania plomb dentystycznych
* przy produkcji świetlówek i lamp rtęciowych
W epoce wczesnonowożytnej (co najmniej od XVI wieku, do 1843 r.) rtęci używano do produkcji luster. W związku z tym wielu ludzi chorowało z powodu zatrucia tym metalem. Stosowano ją również do leczenia kiły, poprzez podawanie rtęci doustnie, w zastrzykach i przez nacieranie skóry.

Najsilniejszy szkodliwy wpływ rtęci dotyczy ośrodkowego układu nerwowego. Szkodliwe działanie rtęci jest bardzo trwałe, ponieważ związki rtęci łącza się z enzymami. Rtęć wywiera ujemny wpływ na błonę komórkową, blokując przepuszczalność błon komórkowych. Stany chorobowe związane z toksycznym działaniem rtęci to bezsenność, zawroty głowy, zmęczenie, stany depresyjne, osłabienie pamięci i koordynacji ruchów, osłabienie ostrości wzroku i słuchu, labilność emocjonalna, drżenie rąk. Jest to pierwiastek silnie toksyczny. Powoduje uszkodzenie nerek, nadciśnienie, deformuje kości, powoduje zmiany nowotworowe. Działanie toksyczne wiąże się z powinowactwem do grup tiolowych, karboksylowych i aminowych aminokwasów i polega na blokowaniu biochemicznych funkcji tych związków. Rtęć i jej związki łatwo przenikają przez łożysko, stanowią więc duże zagrożenie dla zarodka. Interakcje między pierwiastkami modyfikują częściowo toksyczne działanie rtęci. Selen wykazuje podobne powinowactwo do aktywnych grup białek i aminokwasów, ogranicza więc łączenie się ich z rtęcią (zmniejszając jej toksyczność). Antagonistyczny wpływ kadmu i cynku jest przypuszczalnie sprzężony z działaniem selenu. Przy nadmiernym stężeniu rtęci antagonizm polega na obniżaniu zawartości jodu w tarczycy. Pomimo, że określono dopuszczalne dawki rtęci dla człowieka, nie są znane dokładne granice tolerancji na różne następcze skutki długiego działania niskich stężeń. Średnie pobieranie przez dorosłego człowieka oblicza się na 20mg/dzień, ale w Polsce wynosi najczęściej 9-33mg. Dopuszczalne tygodniowe pobieranie rtęci ustalono na 300mg, w tym do 200 mg metylortęci, a dzienne - 43 mg (WHO 1972). Średnie tygodniowe pobieranie rtęci przez młodzież w Polsce, w latach 1981/83 wynosiło od 6 do 89 mg i było nieco większe od ilości rtęci pobieranej przez dzieci.