Mam mały problem, mam tu prezentację ustną ale ona jest aż na 2,5 strony A4 a to jest za dużo. Mógłby ktoś to skrócić żeby było tak na ok. na 1,5 strony ( poprostu wyrzucić nie potrzebne informacje ,zdania itp,)bo niewiem jakie ;<
DAJE NAJ!!
Niżej prezentacja:
Temat : Motyw tańca w literaturze i sztuce.
Polonez, chocholi taniec, walc, tango stały się niejako
„bohaterami” literatury polskiej, na stałe wchodząc do kanonu jej
symboliki. Niekiedy taniec jednak nie pełni roli symbolu, lecz staje się
po prostu tłem do ukazania przeżyć bohaterów lub jest wartością
samą w sobie - estetyczną.
Taniec odgrywa bardzo ważną rolę w życiu człowieka i może
właśnie dlatego stał się niezwykle popularnym symbolem literackim,
artystycznym. Spróbuję pokazać, w oparciu o przykłady zaczerpnięte z
dzieł literatury polskiej i malarstwa europejskiego, jak ważną, a
jednocześnie różnorodną rolę może odgrywać motyw tańca.
Jako pierwszy chciałabym zaprezentować obraz Edvarda Muncha "Taniec życia" ,
który związany jest z biografią artysty. Jest to obraz ekspresjonistyczny.
Na pierwszym planie widać tańczącą parę. Mężczyzna ubrany jest w czarny frak, kobieta w intensywnie czerwoną sukienkę, ma włosy koloru blond. Mężczyzną przedstawionym na obrazie jest sam Munch, który tańczy z żoną Przybyszewskiego - Dagną. Kobieta była wielką, prawdopodobnie niespełnioną, miłością malarza.
Na lewo od pary samotnie stoi młoda kobieta ubrana w białą suknię. To Mila Taula, odrzucona pierwsza miłość artysty z lat młodości. Po drugiej stronie widzimy starszą, ubraną na czarno kobietę. Jest nią majętna Turla Garson, z którą Munch związany był przez cztery lata. W jednej z kłótni, Turla - grożąc, że odbierze sobie życie - odstrzeliła artyście czubek palca u ręki. Ich rozstanie nastąpiło w 1902 roku, w momencie malowania obrazu Munch wciąż był z nią związany. Postacie tańczące ze sobą na obrazie mają ziemiste twarze, głębokie, podkrążone oczy. Ich ręce, choć wciąż splecione, są opuszczone wzdłuż ciała - oznacza to spadek temperatury uczuć. W sylwetkach pary nie widać radości tańca, bije od niej rezygnacja i zniechęcenie. Kontrastują one pod tym względem z czarno-białymi parami odmalowanymi w tle. Pokazane są one w wirującym tańcu, twarz mężczyzny za plecami Muncha jest uśmiechnięta, wręcz niezdrowo podniecona. Tłem jest ciemne, zachmurzone niebo. Wydaje się, że artysta pragnął przedstawić na obrazie swoje męskie przemyślenia dotyczące przemijania, zazdrości i ostygania uczucia. Taniec stanowi dla malarza figurę przemijalności, upływu czasu. Młodzi - zakochani - ludzie tańczą aż do utraty sił: starości lub końca miłości.
Przedstawię teraz dwa dramaty, będzie to „Wesele”
Wyspiańskiego i „Tango” Mrożka, w których taniec odgrywa ważną
rolę, demaskuje społeczeństwo.
„Wesele” jest najlepszym przykładem dzieła symbolicznego.
Dramat Wyspiańskiego podejmuje najważniejsze zagadnienia polskiego bytu
narodowego i jest jednym z tych utworów, które kształtowały
wyobraźnię zbiorową Polaków. Natomiast Sławomir Mrożek jest pisarzem
współczesnym, który deklarował, że będzie twórcą oryginalnym.
Zasłynął z tego, że w swoich dziełach drwi z rzeczywistości, by
ukazać bezsens i absurd świata. „Tango” jest utrzymane w
charakterystycznej dla Mrożka konwencji groteskowej, surrealistycznej i
zarazem realistycznej. W swoim dramacie podejmuje problematykę roli i
miejsca intelektualisty we współczesnym świecie. Mimo tego, że oba
dramaty powstały w dwóch różnych epokach literackich możemy
doszukiwać się między nimi podobieństw. Łączy je motyw tańca,poprzez
który wyrażona zostaje ocena społeczeństwa polskiego.
„Wesele” powstało w 1900 roku. Utwór ten nawiązuje do
autentycznych wydarzeń czyli do ślubu przyjaciela Wyspiańskiego, znanego
krakowskiego poety, Lucjana Rydla, z chłopką pochodzącą z
podkrakowskiej wsi Bronowice, Jadwigą Mikołajczykówną. Wiele postaci
dramatu ma swoje czytelne pierwowzory wśród osób ze współczesnej
krakowskiej elity intelektualnej i artystycznej. Wyspiański wykorzystał
tak zwaną kompozycję szopkową- pary postaci niejako wyłaniają się z
grupy, wypowiadają swoje kwestie i ustępują miejsca kolejnym bohaterom.
Dramat pokazuje chatę weselną, w której wspólnie bawią się pogodzeni
i połączeni radością chłopi i inteligenci. Wesele stało się
pretekstem dla Wyspiańskiego do zadania ważnych pytań ówczesnemu
społeczeństwu, zarówno inteligencji jak i chłopom. Skłonił ich do
zastanowienia się czy aby na pewno dorośli do prawdziwego czynu
wyzwolenia ojczyzny, czy są gotowi na pojednanie i wspólne działanie.
Wyspiański wprowadził do dramatu postacie fantastyczne, co ma na celu
uwydatnienie różnych dylematów skomplikowanej polskiej historii,
ukazanie jej wpływu na współczesne problemy narodowe, skonfrontowanie
rzeczywistości z mitami, zderzenie różnych postaw politycznych i
społecznych. Wyspiański dokonał w „Weselu” pesymistycznej oceny
polskiego społeczeństwa. Uznał, że nie było w stanie się zjednoczyć,
by walczyć o wolność ojczyzny. Winą za to obarcza oba stany. Chłopom
zarzuca, że są zbyt pochopni, nierozważni, nieodpowiedzialni, bo tak
można rozumieć fakt, że Jasiek gubi złoty róg. Jasiek jest symbolem
niedojrzałości chłopów do czynu, natomiast Dziad jest upostaciowieniem
chłopskich obaw i niechęci, które nie dopuszczają do szczerej zgody z
inteligencją. Natomiast wina inteligencji polega na czymś zupełnie
innym- na niezdolności do czynu, na braku wiary w jego skuteczności i
powodzenie. Wyspiański zarzuca inteligencji, że nie dostrzega głębi,
powagi, tragizmu życia, karmi się złudzeniami, mitami i iluzjami, jest
niezdolna do dostrzeżenia i zaakceptowania rzeczywistości. Wnioskiem
wyciągniętym po przeanalizowaniu „Wesela” jest to, że
społeczeństwo polskie nie dojrzało do owocnego czynu wyzwolenia się
spod zaborów. Jak na razie zdolne jest tylko do pogrążenia się w
magicznym tańcu. Scena tańca, w którą Chochoł wciąga orszak weselny
jest symbolem niemożności ogólnej, który Wyspiański unaocznia swojemu
narodowi, i z którego pragnie go wyciągnąć. Artysta pozostawił
nadzieję, że być może, przyszłość przyniesie wyzwolenie.
Konstrukcja Chochoła pozwala jednak także na pewną
optymistyczną interpretacje: przyjdzie czas wiosny, zostanie on usunięty
i krzak róży rozkwitnie ... Walka o wolność - sugeruje Wyspiański -
jest więc sprawą przyszłości.
Autor więc wykorzystał motyw tańca do zdemaskowania naszych narodowych
przywar.
„Tango” Mrożka jest dramatem awangardowym. Królują tu
groteska i szyderstwo ze współczesności i ustroju socjalistycznego,
absurd, który obnaża rzeczywistość. Dramat ukazuje rodzinę będącą
modelowym obrazem społeczeństwa uwikłanego w kołowrót historycznej
przemiany. Utwór prezentuje problem władzy i siły, bezsilności
inteligencji. Mrożek w swoim dramacie kreuje dosyć dziwną rodzinę:
dziadkowie (Eugeniusz i Eugenia) udają nastolatków, rodzice (Stomil i
Eleonora) są przeciwni wszelkim konwencjom. Ich syn- Artur intelektualista
w całym tym bałaganie pragnie uporządkowania. Nie może znieść braku
zasad i pomysłów rodziców, i postanawia się zbuntować. Artur pragnie
przywrócenia starego ładu, nosi garnitur, chce wziąć ślub z Alą,
przestrzega konwenansów. Widzimy tutaj typowy konflikt pokoleń: syn
przeciw rodzicom. Sytuacja jest o tyle komiczna, że to rodzice propagują
szaleńcze nowości i syn jest temu przeciwny. Na scenę wkracza jeszcze
Edek, prymitywny typ, który był kochankiem jego matki. Okazuje się też,
że Ala zdradziła narzeczonego z Edkiem. Artur pragnie zabić rywala,
jednak sam ginie. Edek nad trupem bohatera tańczy zwycięsko Tango z
Eugeniuszem. Finał dramatu jest pesymistyczny- zwyciężyły
bezmyślność i siła, kryzys wartości jeszcze się powiększył. Taniec
końcowy- tango jest tańcem popularnym opartym na powtarzalności figur.
Odgrywa dużą, symboliczną rolę w dramacie. Taniec został skojarzony z
dziejami konfliktów, które przypominają rytm i powtarzalność tanga-
bunt, rewolucja, kontrrewolucja, siła i … od nowa. Tango jest jak taniec
chocholi- symbolizuje brak działań, brak aktywności, letarg
społeczeństwa. Lecz to zarazem taniec popularny czyli oznacza nadejście
i zwycięstwo tandetnej kultury masowej.
Mimo że obydwa utwory w znacznym stopniu różnią się od siebie stylem, formą, jak również motywem
działania, jakim kierują się bohaterowie, możemy dostrzec w nich jedno
ważne podobieństwo. Oba utwory mówią o podziale społeczeństwa, które
mimo tego, iż pragnie ogólnego dobra własnej ojczyzny, nie potrafi
działać wspólnie tak, aby ten cel osiągnąć. Rozmaite konflikty
zewnętrzne i wewnętrzne boleśnie doświadczyły naród polski. Obaj
autorzy piszą o konieczności przełamania bariery psychologicznej, jednak
należy pamiętać, że przełamanie tej bariery będzie wymagało dużo
czasu i zaangażowania.
Ulotność i piękno tańca ukazał E.Degas w "Tancerce na scenie " Z impresjonizmem łączyło Degasa dążenie do ukazania w sztuce tego, co ulotne, zmienne i znajdujące się w ciągłym ruchu. Widzimy to na obrazie "Tancerka na scenie" .Łagodnym gestem, z gracją i twarzą pełną wdzięku, kroczy w naszą stronę tancerka w białej sukni baletowej, z bukiecikiem kwiatów wpiętych w gorset. Na drugim planie majaczą się rozmazane sylwetki pozostałych bohaterek baletu. Rozłożone ramiona i lekko ugięta noga tancerki mogą sugerować, że właśnie spektakl się skończył i wyszła ona ponownie na scenę, by zebrać oklaski. Z całą pewnością jest dumna i zadowolona ze swojej profesji. Artysta z dużym wyczuciem namalował grację, z jaką porusza się tancerka.
WNIOSKI:
Każdy Taniec jest odkryciem nas samych, sposobem na obnażenie pewnych cech danej grupy społecznej, jest elementem charakteryzującym daną zbiorowość; znakiem tradycji, nośnikiem informacji.
Różne funkcje wyznaczała tańcowi każda epoka, lecz bez względu na to jak bardzo są one do siebie niepodobne, wszystkie świadczą o uniwersalności i ważności motywu tańca. Bo przecież Taniec jest najwznioślejszą, najbardziej wzruszającą, najpiękniejszą ze wszystkich sztuk, bo nie jest tylko prostą interpretacją czy wyobrażeniem życia; jest samym życiem.
Taniec jest najwznioślejszą, najbardziej wzruszającą, najpiękniejszą ze wszystkich sztuk, bo nie jest tylko prostą interpretacją czy wyobrażeniem życia; jest samym życiem. Havelock Ellis
Polonez, chocholi taniec, walc, tango są bardzo ważne w literaturze lecz do bochaterów to tylko tło. Tańce to ważna rola w naszym życiu i często zapamiętujemy coś co naprawde jest piękne przykładem takim jest obraz Edvarda Muncha "Taniec życia" na którym widać tańczącą parę. Mężczyzna ubrany jest w czarny frak, kobieta w intensywnie czerwoną sukienkę, ma włosy koloru blond.Na lewo od pary samotnie stoi młoda kobieta ubrana w białą suknię. To Mila Taula, odrzucona pierwsza miłość artysty z lat młodości. Po drugiej stronie widzimy starszą, ubraną na czarno kobietę. Jest nią majętna Turla Garson, z którą Munch związany był przez cztery lata. Artysta miał na celu przedstawić różnie uczucia. Dwa dramaty między innymi "Wesele"jest najlepszym przykładem dzieła symbolicznego (powstał w 1900r i nie ma żadnej fikcji)Wiele postaci
dramatu ma swoje czytelne pierwowzory wśród osób ze współczesnej
krakowskiej elity intelektualnej i artystycznej. oraz "Tango Mrożka"” jest utrzymane w
charakterystycznej dla Mrożka konwencji groteskowej, surrealistycznej i
zarazem realistycznej (dramat awangardow. Królują tu
groteska i szyderstwo ze współczesności i ustroju socjalistycznego,
absurd, który obnaża rzeczywistość.)Mrożek w swoim dramacie kreuje dosyć dziwną rodzinę:
dziadkowie (Eugeniusz i Eugenia) udają nastolatków, rodzice (Stomil i
Eleonora) są przeciwni wszelkim konwencjom. Ich syn- Artur intelektualista
w całym tym bałaganie pragnie uporządkowania. Nie może znieść braku
zasad i pomysłów rodziców, i postanawia się zbuntować.
E.Degas w "Tancerce na scenie " Z impresjonizmem łączyło Degasa dążenie do ukazania w sztuce tego, co ulotne, zmienne i znajdujące się w ciągłym ruchu.
WNIOSKI:
-Każdy Taniec jest odkryciem nas samych.
-Różne funkcje wyznaczała tańcowi każda epoka
-Taniec jest najwznioślejszą, najbardziej wzruszającą, najpiękniejszą ze wszystkich sztuk.
Havelock Ellis