Całkiem wyjątkowa okaże się "liryka lat ostatnich" wieszczów – Mickiewicza i Słowackiego. Może jednak przed ukazaniem charakteru późnej twórczości dwóch wielkich poetów, warto się zastanowić, czy właściwie istnieje taka kategoria historycznoliteracka, jak "liryka lat ostatnich"? Czy możliwe jest jej ustalenie? J. Przyboś twierdzi*, że "wiersze poetów, których starość była twórcza lub którzy zamilkli w pełni sił twórczych, te wiersze skupiają najdłuższe doświadczenie", przy tym wskazuje na późną twórczość Victora Hugo pisząc, iż "przeszedł samego siebie i ze swojej retorycznej sztuki poetyckiej wyzwolił wiersz żywy i prekursorski" oraz starczą lirykę Goethego przyciągającą uwagę swoją zwięzłością i wzniosłością. Zatem wiersze ostatnie są wyrazem dojrzałości artystycznej, czymś wyjątkowym, co tłumaczy skrytą tendencję całej twórczości i życia, a jednocześnie wprowadza elementy wcześniej w niej niespotykane. Z pewnością wiersze młodości artystów są najmocniej nacechowane charakterystycznymi dla danego stylu szczegółami, a dopiero później wykształca się styl indywidualny. Liryka lat ostatnich jest efektem przekroczenia granic stylu przez poetów. Można w niej znaleźć zjawiska prekursorskie, ale i nie tylko. Artysta w pewnym okresie życia odbiega w swej twórczości od tego, "co jest wyłącznie indywidualne i szczegółowe". Wówczas na pierwszy plan wysuwa się wszystko ogólnoludzkie, ponadczasowe, typowe albo po prostu: mityczne. Przy tym za twórcę mówi jego dzieło. Autor stapia się z głosem kultury. Specyfika wierszy późnych pozwala nam na wyodrębnienie takiej kategorii historycznoliterackiej, która pomogłaby nam w ich interpretowaniu.
Całkiem wyjątkowa okaże się "liryka lat ostatnich" wieszczów – Mickiewicza i Słowackiego. Może jednak przed ukazaniem charakteru późnej twórczości dwóch wielkich poetów, warto się zastanowić, czy właściwie istnieje taka kategoria historycznoliteracka, jak "liryka lat ostatnich"? Czy możliwe jest jej ustalenie? J. Przyboś twierdzi*, że "wiersze poetów, których starość była twórcza lub którzy zamilkli w pełni sił twórczych, te wiersze skupiają najdłuższe doświadczenie", przy tym wskazuje na późną twórczość Victora Hugo pisząc, iż "przeszedł samego siebie i ze swojej retorycznej sztuki poetyckiej wyzwolił wiersz żywy i prekursorski" oraz starczą lirykę Goethego przyciągającą uwagę swoją zwięzłością i wzniosłością. Zatem wiersze ostatnie są wyrazem dojrzałości artystycznej, czymś wyjątkowym, co tłumaczy skrytą tendencję całej twórczości i życia, a jednocześnie wprowadza elementy wcześniej w niej niespotykane. Z pewnością wiersze młodości artystów są najmocniej nacechowane charakterystycznymi dla danego stylu szczegółami, a dopiero później wykształca się styl indywidualny. Liryka lat ostatnich jest efektem przekroczenia granic stylu przez poetów. Można w niej znaleźć zjawiska prekursorskie, ale i nie tylko. Artysta w pewnym okresie życia odbiega w swej twórczości od tego, "co jest wyłącznie indywidualne i szczegółowe". Wówczas na pierwszy plan wysuwa się wszystko ogólnoludzkie, ponadczasowe, typowe albo po prostu: mityczne. Przy tym za twórcę mówi jego dzieło. Autor stapia się z głosem kultury. Specyfika wierszy późnych pozwala nam na wyodrębnienie takiej kategorii historycznoliterackiej, która pomogłaby nam w ich interpretowaniu.