Tini1600Wiersz rymowany - ostatnie słowa wersów mają tę samą końcówkę, a przez to wiersz rymuje się ze sobą
Wiersz biały - nie posiada rymów
Wiersz ciągły – wiersz, który nie dzieli się na strofy, stanowiąc ciąg wersów, inaczej stychiczny
Wiersz stroficzny – wiersz podzielony na strofy różnej wielkości, w przeciwieństwie do wiersza ciągłego, np. strofy dystychowe (dwuwersowe), tercyny (trójwersowe) występujące w drugiej części sonetów, a także tetrastychy (czterowiersze), sekstyny (sześciowiersze) i oktawy (ośmiowiersze) oraz strofy mniej typowe.
Wiersz sylabiczny – inaczej sylabowiec – wiersz, w którego poszczególnych wersach występuje jednakowa liczba sylab, a w ich klauzuli (zakończeniu wersu), oraz najczęściej przed średniówką (dzieląca wers na dwa mniejsze odcinki) pojawia się akcent paroksytoniczny. Najczęściej stosowane rozmiary wersów to ośmiozgłoskowiec, jedenastozgłoskowiec (5+6), ze średniówką po piątej sylabie, trzynastozgłoskowiec (7+6), ze średniówką po siódmej sylabie.
Wiersz sylabotoniczny – wiersz o takiej samej liczbie sylab w poszczególnych wersach (lub odpowiadających sobie parach wersów), w obrębie, których w stałych miejscach występują sylaby akcentowane i nieakceptowane, tworząc tzw. stopy.
Wiersz toniczny – wiersz o jednakowej liczbie zestrojów akcentowych w poszczególnych wersach przy zmiennej liczbie sylab w wersie i dowolnym układzie akcentów.
Wiersz wolny – dominujący we współczesnej poezji, najbardziej nowoczesna forma organizacji wewnętrznej wiersza, który zapoczątkował C. K. Norwid, o swobodnym (choć celowym) układzie wersów, często o kontrastowo różnej nieregularnej liczbie sylab w poszczególnych wersach.
Wiersz zdaniowy – wiersz, w którym występuje zdolność podziału wersowego z podziałem na zdania: cecha polskiej poezji średniowiecznej. Występuje także we współczesnym wierszu wolnym, dzielonym na wersy – zdania lub wersy będące odpowiednikiem fragmentu zdania.
Wiersz biały - nie posiada rymów
Wiersz ciągły – wiersz, który nie dzieli się na strofy, stanowiąc ciąg wersów, inaczej stychiczny
Wiersz stroficzny – wiersz podzielony na strofy różnej wielkości, w przeciwieństwie do wiersza ciągłego, np. strofy dystychowe (dwuwersowe), tercyny (trójwersowe) występujące w drugiej części sonetów, a także tetrastychy (czterowiersze), sekstyny (sześciowiersze) i oktawy (ośmiowiersze) oraz strofy mniej typowe.
Wiersz sylabiczny – inaczej sylabowiec – wiersz, w którego poszczególnych wersach występuje jednakowa liczba sylab, a w ich klauzuli (zakończeniu wersu), oraz najczęściej przed średniówką (dzieląca wers na dwa mniejsze odcinki) pojawia się akcent paroksytoniczny. Najczęściej stosowane rozmiary wersów to ośmiozgłoskowiec, jedenastozgłoskowiec (5+6), ze średniówką po piątej sylabie, trzynastozgłoskowiec (7+6), ze średniówką po siódmej sylabie.
Wiersz sylabotoniczny – wiersz o takiej samej liczbie sylab w poszczególnych wersach (lub odpowiadających sobie parach wersów), w obrębie, których w stałych miejscach występują sylaby akcentowane i nieakceptowane, tworząc tzw. stopy.
Wiersz toniczny – wiersz o jednakowej liczbie zestrojów akcentowych w poszczególnych wersach przy zmiennej liczbie sylab w wersie i dowolnym układzie akcentów.
Wiersz wolny – dominujący we współczesnej poezji, najbardziej nowoczesna forma organizacji wewnętrznej wiersza, który zapoczątkował C. K. Norwid, o swobodnym (choć celowym) układzie wersów, często o kontrastowo różnej nieregularnej liczbie sylab w poszczególnych wersach.
Wiersz zdaniowy – wiersz, w którym występuje zdolność podziału wersowego z podziałem na zdania: cecha polskiej poezji średniowiecznej. Występuje także we współczesnym wierszu wolnym, dzielonym na wersy – zdania lub wersy będące odpowiednikiem fragmentu zdania.