spin
Gall Anonim, Anonim zwany Gallem (przełom XI i XII w.), autor najstarszej kroniki polskiej w języku łacińskim. Przypuszczalnie francuski benedyktyn. Prawdopodobnie napisał swoją kronikę z pomocą kanclerza Michała Adwańca i biskupa Pawła na dworze Bolesława Krzywoustego 1113-1116. Duże walory literackie i poznawcze, forma wzorowana w znacznej mierze na tzw. gestach, opowieściach o czynach rycerskich, należących do epiki dworskiej. Głównym bohaterem jest Bolesław Krzywousty, a także jego rycerze i wojownicy. Kronika składa się z trzech części i obejmuje dzieje Piastów od czasów bajecznych do 1113. Zwolennik silnej władzy królewskiej, opowiedział się po stronie Bolesława Śmiałego w jego sporze z biskupem Stanisławem. Dzieło zawiera też wstawki wierszowane. Wydane po raz pierwszy 1749 w Gdańsku.
Wincenty zwany Kadłubkiem, mistrz Wincenty, błogosławiony (po 1150 lub ok. 1160-1223), kronikarz. Odbył studia na uniwersytecie w Bolonii i Paryżu. Kapelan i kancelista na dworze Kazimierza II Sprawiedliwego, następnie prepozyt kolegiaty w Sandomierzu. 1208-1218 biskup krakowski, zrzekł się godności biskupiej i resztę życia spędził w klasztorze Cystersów w Jędrzejowie. Beatyfikowany 1764. Na polecenie Kazimierza II Sprawiedliwego spisał kronikę, składającą się z 4 ksiąg, której data powstania nie jest ustalona. 3 księgi dotyczące najdawniejszych dziejów Polski mają formę dialogu, ostatnia opisuje panowanie Mieszka III Starego i Kazimierza II Sprawiedliwego do 1202. Relacja historyczna przeplatana jest sentencjami, bajkami i przypowieściami umoralniającymi (częściowo wierszem).
Długosz Jan (1415-1480), kanonik krakowski, historyk. Piastował funkcję kanclerza biskupa krakowskiego Z. Oleśnickiego. Od 1467 wychowawca synów królewskich na dworze Kazimierza Jagiellończyka. W 1480 mianowany biskupem lwowskim. Uczestnik wielu poselstw zagranicznych: w 1449 do Rzymu, 1467 do Czech, 1469 na Węgry, 1478 do Wyszehradu. Autor licznych publikacji historycznych, w tym najsłynniejszego dzieła Historiae Poloniae (Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego), obejmującego historię Polski od najdawniejszych czasów do 1480.
Duże walory literackie i poznawcze, forma wzorowana w znacznej mierze na tzw. gestach, opowieściach o czynach rycerskich, należących do epiki dworskiej. Głównym bohaterem jest Bolesław Krzywousty, a także jego rycerze i wojownicy. Kronika składa się z trzech części i obejmuje dzieje Piastów od czasów bajecznych do 1113.
Zwolennik silnej władzy królewskiej, opowiedział się po stronie Bolesława Śmiałego w jego sporze z biskupem Stanisławem. Dzieło zawiera też wstawki wierszowane. Wydane po raz pierwszy 1749 w Gdańsku.
Wincenty zwany Kadłubkiem, mistrz Wincenty, błogosławiony (po 1150 lub ok. 1160-1223), kronikarz. Odbył studia na uniwersytecie w Bolonii i Paryżu. Kapelan i kancelista na dworze Kazimierza II Sprawiedliwego, następnie prepozyt kolegiaty w Sandomierzu. 1208-1218 biskup krakowski, zrzekł się godności biskupiej i resztę życia spędził w klasztorze Cystersów w Jędrzejowie. Beatyfikowany 1764.
Na polecenie Kazimierza II Sprawiedliwego spisał kronikę, składającą się z 4 ksiąg, której data powstania nie jest ustalona. 3 księgi dotyczące najdawniejszych dziejów Polski mają formę dialogu, ostatnia opisuje panowanie Mieszka III Starego i Kazimierza II Sprawiedliwego do 1202. Relacja historyczna przeplatana jest sentencjami, bajkami i przypowieściami umoralniającymi (częściowo wierszem).
Długosz Jan (1415-1480), kanonik krakowski, historyk. Piastował funkcję kanclerza biskupa krakowskiego Z. Oleśnickiego. Od 1467 wychowawca synów królewskich na dworze Kazimierza Jagiellończyka. W 1480 mianowany biskupem lwowskim. Uczestnik wielu poselstw zagranicznych: w 1449 do Rzymu, 1467 do Czech, 1469 na Węgry, 1478 do Wyszehradu.
Autor licznych publikacji historycznych, w tym najsłynniejszego dzieła Historiae Poloniae (Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego), obejmującego historię Polski od najdawniejszych czasów do 1480.