Muzyka rockowa to tylko ogólna nazwa wielu stylów muzycznych, które mają wspólne korzenie, ale rozmaice ewoluowały. Charakteryzują się wykorzystaniem gitar (zwykle elektrycznych, elektrycznych basowych) i perkusji, z wyraźnie zarysowanym rytmem i śpiewem.
W polowie XX w. narodziła się muzyka, która w ciągu następnych pięćdziesieciu lat stała się jednym z najbardziej charakterystycznych elementów kultury masowej końca drugiego tysiąclecia. Ewoluowała od tanecznego, skocznego rock and rolla, muzykę psychodeliczną, punk, aż do heavy rocka. Stała się jednym z najpopularniejszych rodzajów muzyki słuchanych przez różne pokolenia.
Początków rocka należy upatrywać w końcu lat czterdziestych w Stanach Zjednoczonych. Dużą popularnością, szczególnie wśród murzyńskiej części społeczestwa, cieszył się wtedy „rhythm and blues”, skomercjalizowana wersja czarnego jazzu, grana od lat trzydziestych głównie przez prowincjonalnych i wiejskich muzyków ludowych. Alan Freed, spiker radiowy z Clevland, wymyślił dla niej inną nazwę – „rock and roll”.
Powodzeniu „rock and rolla” sprzyjała jego melodyjność, zywiołowość oraz skromne wymagania sprzętowe i muzyczne.
Pierwszą gwiazdą „rock and rolla” został Bill Haley (1925-1981). Jego gwiazda lśniłaby zapewnie dłuzęj, gdyby nie pojawił się przyszły król rock and rolla – Elvis Presley (1935-1977).
W tym samym czasie w Wielkiej Brytanii rodziła się sława zespołu The Beatles, który rozpoczął karierę w 1957 r. Również w Wielkiej Brytanii na początku lat sześćdziesiątych pojawił się „The Rolling Stones” oraz „The Animals”, zespoły które wspólnie Z „Beatlesami” przełamały dominacje rocka amerykańskiego.
W połowie lat sześćdziesiątych w środowisku muzycznym rozpowszechniły się narkotyki i wtedy w miejsce „folk rocka” pojawił się „acid rock”, którego nazwa wywodzi się od kwau lizergowego, czyli popularnego wśród muzyków narkotyku LSD.
Lata siedemdziesiąte upłynęły pod znakiem bogactwa stylów rocka, który zaczął przejmować elementy muzyki murzyńskiej (funky) i latynoskiej, co zbliżyło go do jazzu. Ostatecznym punktem tej przemiany był „jazz rock” reprezentowany przez zespoły, które początkowo grały klasyczny rock: Blood Sweet and Tears, Soft Machine, Jeff Beck Group, a także jazzowych solistów, jak Chick Corea, Herbie Hancock, John McLaughlin. Rozwój techniki nagrań studyjnych zaowocował powstaniem rocka symfoniczego.
W latach siedemdziesiątych zaprezentowano musical „Hair”, rock-opery – „Jesus Christ Superstar” A. Lloyda Webera i Tima Rice`a, „Arthur” zespołu „The Kinks” i np. polską „Mszę beatową” K. Gärtner.
W latach siedemdziesiątych na muzycznej scenie pojawił się David Bowie. Wielkie powodzenie zdobyl brytyjski zespół Queen z charyzmatycznym solistą Freddiem Mercurym.
Na drugim biegunie funkcjonował „heavy rock”, głośny, opierający się na współbrzmieniu organów Hammonda i bluesowej gitary elektrycznej, wykonywany przez brytyjskie zespoły: Led Zeppelin, Deep Purple, Uriah Heep i Black Sabbath.
W drugiej połowie lat siedemdziesiątych rock skorzystał z rozwijającego się w murzyńskich dzielnicach wielkich miast reggae i tak narodził się punk rock. Klasykami tej muzyki stały się takie grupy jak The Sex Pistols czy Jam.
Na przełomie lat 70 i 80 – ych narodził się rap.
Obecnie rock czerpie ze wszystkich stylów, które wypracował przez lata. Bardzo często artystów tworzących tę muzyke trudno zakwalifikować do konkretnego rodzaju.
Tekst jest moim opracowaniem, nie jest kopią z netu. Pozdrawiam.
Rodzaj muzyki wokalno-instrumentalnej. Rock jest skrótem od "rock and roll".
W rocku występują ballady o lekkim i spokojnym brzmieniu oraz dynamiczne utwory z bardziej przesterowanym dźwiękiem.
Do wykonawców muzyki rock należy m.in; Queen, U2.
link do tego rodzaju muzyki:
http://www.youtube.com/watch?v=5WybiA263bw&feature=related
Muzyka rockowa to tylko ogólna nazwa wielu stylów muzycznych, które mają wspólne korzenie, ale rozmaice ewoluowały. Charakteryzują się wykorzystaniem gitar (zwykle elektrycznych, elektrycznych basowych) i perkusji, z wyraźnie zarysowanym rytmem i śpiewem.
W polowie XX w. narodziła się muzyka, która w ciągu następnych pięćdziesieciu lat stała się jednym z najbardziej charakterystycznych elementów kultury masowej końca drugiego tysiąclecia. Ewoluowała od tanecznego, skocznego rock and rolla, muzykę psychodeliczną, punk, aż do heavy rocka. Stała się jednym z najpopularniejszych rodzajów muzyki słuchanych przez różne pokolenia.
Początków rocka należy upatrywać w końcu lat czterdziestych w Stanach Zjednoczonych. Dużą popularnością, szczególnie wśród murzyńskiej części społeczestwa, cieszył się wtedy „rhythm and blues”, skomercjalizowana wersja czarnego jazzu, grana od lat trzydziestych głównie przez prowincjonalnych i wiejskich muzyków ludowych. Alan Freed, spiker radiowy z Clevland, wymyślił dla niej inną nazwę – „rock and roll”.
Powodzeniu „rock and rolla” sprzyjała jego melodyjność, zywiołowość oraz skromne wymagania sprzętowe i muzyczne.
Pierwszą gwiazdą „rock and rolla” został Bill Haley (1925-1981). Jego gwiazda lśniłaby zapewnie dłuzęj, gdyby nie pojawił się przyszły król rock and rolla – Elvis Presley (1935-1977).
W tym samym czasie w Wielkiej Brytanii rodziła się sława zespołu The Beatles, który rozpoczął karierę w 1957 r. Również w Wielkiej Brytanii na początku lat sześćdziesiątych pojawił się „The Rolling Stones” oraz „The Animals”, zespoły które wspólnie Z „Beatlesami” przełamały dominacje rocka amerykańskiego.
W połowie lat sześćdziesiątych w środowisku muzycznym rozpowszechniły się narkotyki i wtedy w miejsce „folk rocka” pojawił się „acid rock”, którego nazwa wywodzi się od kwau lizergowego, czyli popularnego wśród muzyków narkotyku LSD.
Lata siedemdziesiąte upłynęły pod znakiem bogactwa stylów rocka, który zaczął przejmować elementy muzyki murzyńskiej (funky) i latynoskiej, co zbliżyło go do jazzu. Ostatecznym punktem tej przemiany był „jazz rock” reprezentowany przez zespoły, które początkowo grały klasyczny rock: Blood Sweet and Tears, Soft Machine, Jeff Beck Group, a także jazzowych solistów, jak Chick Corea, Herbie Hancock, John McLaughlin. Rozwój techniki nagrań studyjnych zaowocował powstaniem rocka symfoniczego.
W latach siedemdziesiątych zaprezentowano musical „Hair”, rock-opery – „Jesus Christ Superstar” A. Lloyda Webera i Tima Rice`a, „Arthur” zespołu „The Kinks” i np. polską „Mszę beatową” K. Gärtner.
W latach siedemdziesiątych na muzycznej scenie pojawił się David Bowie. Wielkie powodzenie zdobyl brytyjski zespół Queen z charyzmatycznym solistą Freddiem Mercurym.
Na drugim biegunie funkcjonował „heavy rock”, głośny, opierający się na współbrzmieniu organów Hammonda i bluesowej gitary elektrycznej, wykonywany przez brytyjskie zespoły: Led Zeppelin, Deep Purple, Uriah Heep i Black Sabbath.
W drugiej połowie lat siedemdziesiątych rock skorzystał z rozwijającego się w murzyńskich dzielnicach wielkich miast reggae i tak narodził się punk rock. Klasykami tej muzyki stały się takie grupy jak The Sex Pistols czy Jam.
Na przełomie lat 70 i 80 – ych narodził się rap.
Obecnie rock czerpie ze wszystkich stylów, które wypracował przez lata. Bardzo często artystów tworzących tę muzyke trudno zakwalifikować do konkretnego rodzaju.
Tekst jest moim opracowaniem, nie jest kopią z netu. Pozdrawiam.