konfederacja sandomierska była odpowiedzią na zawiązaną w (1704) w Warszawie konfederację warszawską (zainicjowaną w porozumieniu z Karolem XII, który zdetronizował Augusta II i pod naciskiem Szwedów przeprowadził wybory nowego władcy, którym został Stanisław Leszczyński).
Konfederacja sandomierska, założona przez panującego ówcześnie Augusta II, grupowała jego zwolenników głównie z Małopolski. Marszałkiem konfederacji sandomierskiej został Stanisław Ernest Denhoff. Wojna pomiędzy konfederacją sandomierską a warszawską trwała 3 lata (Wojna domowa w Polsce 1704-1706). Zakończona zwycięstwem Leszczyńskiego, jej wynik został jednak odrwócony w 1709, po klęsce Szwedów w III wojnie północnej. Konfederacja sandomierska faktycznie istniała aż do 1717, kiedy to rozwiązał ją sejm niemy.
Konfederacja warszawska 1573, uchwała podjęta przez szlachtę na sejmie konwokacyjnym w Warszawie 28 I 1573. Mimo oporu i protestów biskupów katolickich konfederację warszawską włączono do tzw.artykułów henrykowskich, zaprzysięganych przez wszystkich nowo wybieranych królów polskich.
Była jednym z pierwszych w Europie aktów szerokiej tolerancji religijnej. Gwarantowała bezwarunkowy i wieczny pokój między różnowiercami, równouprawnienie dysydentów ze szlachtą katolicką, głosiła zasady wolności sumienia i tolerancji. W praktyce idee konfederacji warszawskiej nie potrafiły powstrzymać wzrostu nietolerancji wyznaniowej i kontrreformacji.
1. Konfederacja związana przeciw Szwedom i ich kandydatowi na króla Polski Stanisławowi Leszczyńskiemu 20 maja 1704r. Wypowiedziała wojnę Szwecji w imieniu Polski.
2. Konfederacja proszwedzka zawiązana 16 lutego 1704r, wznosząca na tron Polski Stanisława Leszczyńskiego.
konfederacja sandomierska była odpowiedzią na zawiązaną w (1704) w Warszawie konfederację warszawską (zainicjowaną w porozumieniu z Karolem XII, który zdetronizował Augusta II i pod naciskiem Szwedów przeprowadził wybory nowego władcy, którym został Stanisław Leszczyński).
Konfederacja sandomierska, założona przez panującego ówcześnie Augusta II, grupowała jego zwolenników głównie z Małopolski. Marszałkiem konfederacji sandomierskiej został Stanisław Ernest Denhoff. Wojna pomiędzy konfederacją sandomierską a warszawską trwała 3 lata (Wojna domowa w Polsce 1704-1706). Zakończona zwycięstwem Leszczyńskiego, jej wynik został jednak odrwócony w 1709, po klęsce Szwedów w III wojnie północnej. Konfederacja sandomierska faktycznie istniała aż do 1717, kiedy to rozwiązał ją sejm niemy.
Konfederacja warszawska 1573, uchwała podjęta przez szlachtę na sejmie konwokacyjnym w Warszawie 28 I 1573. Mimo oporu i protestów biskupów katolickich konfederację warszawską włączono do tzw.artykułów henrykowskich, zaprzysięganych przez wszystkich nowo wybieranych królów polskich.
Była jednym z pierwszych w Europie aktów szerokiej tolerancji religijnej. Gwarantowała bezwarunkowy i wieczny pokój między różnowiercami, równouprawnienie dysydentów ze szlachtą katolicką, głosiła zasady wolności sumienia i tolerancji. W praktyce idee konfederacji warszawskiej nie potrafiły powstrzymać wzrostu nietolerancji wyznaniowej i kontrreformacji.
1. Konfederacja związana przeciw Szwedom i ich kandydatowi na króla Polski Stanisławowi Leszczyńskiemu 20 maja 1704r. Wypowiedziała wojnę Szwecji w imieniu Polski.
2. Konfederacja proszwedzka zawiązana 16 lutego 1704r, wznosząca na tron Polski Stanisława Leszczyńskiego.