Ręczny Karabin Maszynowy (RKM)- broń strzelecka zespołowa, karabin maszynowy strzelający amunicją karabinową lub pośrednią z podstawy dwunożnej. Najlżejszy rodzaj zespołowej broni maszynowej, stanowi główną broń drużyny piechoty. Zasadniczym rodzajem ognia jest ogień krótkimi (3-6 strzałów) seriami. Zasilanie magazynkowe lub taśmowe. W celu zwiększenia szybkostrzelności praktycznej, ręczne karabiny maszynowe wyposaża się w lufy ciężkie, często szybkowymienne. Oto fotografia polskiego ręcznego karabinu maszynowego (7,92 mm rkm Browning wz. 1928)
Wielkokalibrowy Karabin Maszynowy (WKM)- to karabin maszynowy o kalibrze większym od standardowego (ponad 8 mm). W Polsce nazywane też były najcięższymi karabinami maszynowymi (nkm). Początek wielkokalibrowym karabinom maszynowym dały francuskie próby skonstruowania w okresie I wojny światowej broni zdolnej zwalczać nieprzyjacielskie sterowce. Wkm-y rozwinęły się następnie jako broń pokładowa samolotów i pojazdów oraz broń przeciwlotnicza. Oto fotografia jednego z najlepszych wkm-ów z II wojny światowej (DSzK wz. 1938)
Ciężki Karabin Maszynowy (CKM)- szybkostrzelna broń strzelecka zespołowa, karabin maszynowy strzelający amunicją karabinową. Dużą szybkostrzelność praktyczną uzyskano dzięki zastosowaniu luf chłodzonych wodą lub szybkowymiennych luf chłodzonych powietrzem. Działanie broni najczęściej oparte na zasadzie krótkiego odrzutu lufy lub odprowadzania gazów prochowych z lufy. Broń strzela z ciężkiej podstawy (trójnożnej, saneczkowej, kołowej) ogniem ciągłym (długimi lub krótkimi seriami). Podstawa często umożliwia prowadzenie ognia przeciwlotniczego. Oto fotografia ciężkiego karabinu maszynowego z II wojny światowej (ZB vz. 37)
Lekki Karabin Maszynowy (LKM)- to rodzaj karabinu maszynowego, lżejszego od ciężkiego karabinu maszynowego. Posiada dwójnóg i kolbę podobnie jak ręczne karabiny maszynowe, lecz jest od nich cięższy. Pomimo że pierwszy lkm Lewis powstał jeszcze przed I wojną światową, znaczne rozpowszechnienie i rozwój broni tego typu nastąpiły dopiero po doświadczeniach początku I wojny światowej, gdy okazało się, że ckmy są zbyt ciężkie i mało mobilne dla zapewnienia bezpośredniego wsparcia atakującej piechocie. Lekkie karabiny maszynowe wprowadzono następnie jako broń pododdziałów piechoty. Wadą lekkich karabinów maszynowych była mimo wszystko ich duża masa, toteż, pomimo lepszej celności i szybkostrzelności od ręcznych karabinów maszynowych, począwszy od lat trzydziestych lkm-y zostały zastąpione przez lżejsze rkmy. Część lkm-ów była jeszcze na małą skalę używana podczas II wojny światowej, po wojnie ten rodzaj karabinu maszynowego ostatecznie zanikł. Oto fotografia lekkiego karabinu maszynowego z II wojny światowej (Maschinengewehr 13)
Ręczny Karabin Maszynowy (RKM)- broń strzelecka zespołowa, karabin maszynowy strzelający amunicją karabinową lub pośrednią z podstawy dwunożnej. Najlżejszy rodzaj zespołowej broni maszynowej, stanowi główną broń drużyny piechoty. Zasadniczym rodzajem ognia jest ogień krótkimi (3-6 strzałów) seriami. Zasilanie magazynkowe lub taśmowe. W celu zwiększenia szybkostrzelności praktycznej, ręczne karabiny maszynowe wyposaża się w lufy ciężkie, często szybkowymienne. Oto fotografia polskiego ręcznego karabinu maszynowego (7,92 mm rkm Browning wz. 1928)
Wielkokalibrowy Karabin Maszynowy (WKM)- to karabin maszynowy o kalibrze większym od standardowego (ponad 8 mm). W Polsce nazywane też były najcięższymi karabinami maszynowymi (nkm). Początek wielkokalibrowym karabinom maszynowym dały francuskie próby skonstruowania w okresie I wojny światowej broni zdolnej zwalczać nieprzyjacielskie sterowce. Wkm-y rozwinęły się następnie jako broń pokładowa samolotów i pojazdów oraz broń przeciwlotnicza. Oto fotografia jednego z najlepszych wkm-ów z II wojny światowej (DSzK wz. 1938)
Ciężki Karabin Maszynowy (CKM)- szybkostrzelna broń strzelecka zespołowa, karabin maszynowy strzelający amunicją karabinową. Dużą szybkostrzelność praktyczną uzyskano dzięki zastosowaniu luf chłodzonych wodą lub szybkowymiennych luf chłodzonych powietrzem. Działanie broni najczęściej oparte na zasadzie krótkiego odrzutu lufy lub odprowadzania gazów prochowych z lufy. Broń strzela z ciężkiej podstawy (trójnożnej, saneczkowej, kołowej) ogniem ciągłym (długimi lub krótkimi seriami). Podstawa często umożliwia prowadzenie ognia przeciwlotniczego. Oto fotografia ciężkiego karabinu maszynowego z II wojny światowej (ZB vz. 37)
Lekki Karabin Maszynowy (LKM)- to rodzaj karabinu maszynowego, lżejszego od ciężkiego karabinu maszynowego. Posiada dwójnóg i kolbę podobnie jak ręczne karabiny maszynowe, lecz jest od nich cięższy. Pomimo że pierwszy lkm Lewis powstał jeszcze przed I wojną światową, znaczne rozpowszechnienie i rozwój broni tego typu nastąpiły dopiero po doświadczeniach początku I wojny światowej, gdy okazało się, że ckmy są zbyt ciężkie i mało mobilne dla zapewnienia bezpośredniego wsparcia atakującej piechocie. Lekkie karabiny maszynowe wprowadzono następnie jako broń pododdziałów piechoty. Wadą lekkich karabinów maszynowych była mimo wszystko ich duża masa, toteż, pomimo lepszej celności i szybkostrzelności od ręcznych karabinów maszynowych, począwszy od lat trzydziestych lkm-y zostały zastąpione przez lżejsze rkmy. Część lkm-ów była jeszcze na małą skalę używana podczas II wojny światowej, po wojnie ten rodzaj karabinu maszynowego ostatecznie zanikł. Oto fotografia lekkiego karabinu maszynowego z II wojny światowej (Maschinengewehr 13)