Question

1.Wyjaśnij, czego dotyczą : Dyrektywa Ptasia i Dyrektywa Siedliskowa oraz jakie obowiązki nakładają one na państwa członkowskie Unii Europejskiej.

2.PODAJ PRZYKŁAD KONWENCJI SŁUŻĄCEJ OCHRONIE ZAGROŻONYCH GATUNKÓW. UZASADNIJ KONIECZNOŚĆ MIĘDZYNARODOWEJ WSPÓŁPRACY W RATOWANIU RÓŻNORODNOŚCI BIOLOGICZNEJ.

PS: ODPOWIEDZCIE CHOCIAŻ NA JEDNO Z TYCH A DAM NAJ

Answer 1

1. DYREKTYWA PTASIA - dotyczy ona ochrony dzikiego ptactwa ; Cele Dyrektywy

ochrona przed wyginięciem wszystkich istniejących współcześnie populacji ptaków występujących w stanie dzikim w UE prawne uregulowanie handlu i odłowu ptaków przeciwdziałanie pewnym metodom ich odłowu i zabijania

DYREKTYWA SIEDLISKOWA - ochrona siedlisk przyrodniczych ; fauny i flory ( dzikiej ) 

 

Razem z Dyrektywą Ptasią stanowi podstawę europejskiego systemu ochrony przyrody Natura 2000.

 

Dyrektywa jest wiążąca dla wszystkich państw Unii Europejskiej, które muszą wprowadzić jej postanowienia do prawa krajowego

 

2.  

Konwencje dotyczące ochrony przyrody:

 

 

Konwencja RAMSARSKA – 1971r. w Ramsar w Iranie, Polska ratyfikowała w 1978r. – Konwencja o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego. Wyróżniono 40 typów obszarów wodno-błotnych takich jak wybrzeża, laguny, rafy koralowe, jeziora, bagna, torfowiska, rzeki i inne, które chroni się głównie ze względu na ich unikalność, reprezentatywność, szczególne walory siedliskowe, obecność rzadkich i chronionych gatunków, miejsce bytowania dużej liczby ptactwa wodnego. Realizacja postanowień konwencji polega głównie na zapewnieniu trwałej ochrony wszystkich obszarów zakwalifikowanych do Spisu Ramsar i ich racjonalnym użytkowaniu. Obecnie w Polsce trzynaście obiektów jest chronione konwencją ramsarską i są to m.in. Biebrzański PN i Słowiński PN, a łączna powierzchnia chronionych w ten sposób obszarów wynosi  w Polsce ponad  125 tys. ha. Konwencja O OCHRONIE ŚWIATOWEGO DZIEDZICTWA KULTUROWEGO I PRZYRODNICZEGO – 1972r. w Paryżu, Polska ratyfikowała w 1976r. – Nadrzędnym celem konwencji jest prawna ochrona pomników kultury i przyrody o nadzwyczajnej i uniwersalnej wartości. Pomniki te figurują na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Obecnie istnieje 890 takich obiektów w 148 krajach, z których 689 zakwalifikowano jako dziedzictwo kulturowe, 176 jako dziedzictwo przyrodnicze, 25 jako „mieszane” – kulturowo-przyrodnicze (stan na 2009r.). Aby obiekt przyrodniczy stał się przedmiotem ochrony musi on spełniać przynajmniej jeden z czterech warunków: a) stanowi wyjątkowe świadectwo fragmentu historii Ziemi, łącznie z ewolucją biologiczną, b)jest specyficznym przykładem przebiegu procesów ekologicznych i biologicznych w ewolucji ekosystemów lub roślin i zwierząt, c) posiada wyjątkowe walory naturalnego piękna, d) zawiera istotne, naturalne środowisko życia, ważne dla ochrony bioróżnorodności lub gatunków zagrożonych o nieprzeciętnych wartościach uniwersalnych. W Polsce znajduje się jeden obiekt wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i jest to Białowieski PN Konwencja WASZYNGTOŃSKA, zwana też CITES – 1973r. w Waszyngtonie, Polska ratyfikowała w 1989r. – Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem. Jej podstawowym celem jest ograniczenie pozyskiwania ze stanu naturalnego gatunków uznanych za ginące poprzez kontrolę handlu żywymi i martwymi zwierzętami i roślinami, rozpoznawalnymi ich częściami oraz produktami pochodnymi. Konwencja ta wymaga m.in. posiadania odpowiednich zezwoleń ministerstwa środowiska danego kraju na posiadanie, handel lub przewożenie organizmów i ich pochodnych wymienionych w załącznikach traktatu. Konwencja BERNEŃSKA – 1979r. w Bernie, Polska ratyfikowała w 1996r. – Konwencja o ochronie dzikiej fauny i flory europejskiej oraz ich siedlisk naturalnych. Konwencja ta reguluje kwestie współpracy krajów Europy ukierunkowanej na ochronę ginącej dzikiej przyrody tego kontynentu. Wyznaczała ona siedliska chronione tworzące sieć Emerald, dziś funkcjonujące w krajach Unii Europejskiej jako sieć Natura 2000. Załączniki traktatu zawierają spis roślin i zwierząt ściśle chronionych w Europie, a także wskazania co do eksploatacji gatunków zagrożonych wyginięciem. Konwencja BOŃSKA – 1979r. w Bonn, Polska ratyfikowała w 1996r. – Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt. Jej celem jest ochrona zagrożonych wyginięciem wędrownych gatunków dzikich ssaków, ptaków, gadów i ryb wymienionych w dwóch załącznikach konwencji. Konwencja zakłada możliwość zawierania umów regionalnych. Polska jest sygnatariuszem dwóch takich porozumień – EUROBATS (1991r) – dotyczy ochrony populacji nietoperzy w Europie i ich siedlisk i ASCOBANS (1992r) – dotyczy ochrony małych waleni Morza Północnego i Bałtyku. Konwencja O RÓŻNORODNOŚCI BIOLOGICZNEJ – 1992r. w Rio de Janeiro, Polska ratyfikowała w 1995r. – Trzy główne cele konwencji to: a) zachowanie i ochrona pełnej różnorodności form życia na wszystkich poziomach jego występowania, b) zrównoważone wykorzystywanie i gospodarowanie elementami różnorodności biologicznej, c) sprawiedliwy podział korzyści wynikających z zasobów genetycznych, w tym odpowiedni dostęp do tych zasobów. Problematyka poruszona przez tę konwencję jest tak szeroka, że ciągle trwają prace nad sposobem realizacji poszczególnych działań.

Pozostałe konwencje:

 

Londyn – 1973r. – Konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki. Ma ona zapobiegać zrzutom lub wyciekom ze statków szkodliwych substancji zanieczyszczających środowisko morskie. W 1978r. został wydany protokół uzupełniający do konwencji. Helsinki – 1974r. – Konwencja o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego. Traktat podejmuje tematykę zapobiegania zanieczyszczenia Bałtyku z lądu i ze statków, zakazuje zatapiania odpadów i innych substancji, reguluje współpracę przy zwalczaniu zanieczyszczenia morza, a także zawierają listę substancji niebezpiecznych i szkodliwych. W 1992r. powstała nowa konwencja o tej samej nazwie, która m.in. wzmacnia zobowiązania stron w porównaniu do starej konwencji. Genewa – 1979r. – Konwencja w sprawie transgranicznego zanieczyszczenia powietrza na dalekie odległości. Celem konwencji jest ochrona człowieka i jego środowiska przed zanieczyszczeniami atmosfery, również tymi na dalekie odległości. Ochrona tę mają wspomagać wymiana informacji, konsultacje, prowadzenie badań i monitoringu atmosfery. Canberra – 1980r. – Konwencja o zachowaniu żywych zasobów morskich Antarktyki. Ma na celu zapewnienie ochrony ekosystemów morskich Arktyki i racjonalnego wykorzystania ich zasobów. Swoim zasięgiem konwencja obejmuje obszary znajdujące się na południe od 60° szerokości geograficznej południowej. Montego Bay – 1982 – Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza. Traktat ten nie tylko porusza problematykę ochrony środowiska morskiego, ale przede wszystkim kompleksowo reguluje wszystkie zagadnienia prawne, polityczne i ekonomiczne związane z morzami. Jest to kolejna, po konwencjach Genewskich z 1958 i 1969r., konwencja o prawie morza. Wiedeń – 1985r. – Konwencja w sprawie ochrony warstwy ozonowej. Celem tej konwencji jest stały monitoring zawartości ozonu i promieniowania ultrafioletowego słońca z zakresu UV-B w atmosferze oraz badania skutków uszczuplenia warstwy ozonowej w środowisku. Montreal – 1987r. – Protokół w sprawie substancji zubażających warstwę ozonową. Celem protokółu jest redukcja zużycia i produkcji substancji niszczących warstwę ozonową takich jak freony czy czterochlorek węgla. Do protokołu dodane zostały poprawki: londyńskie (1992), kopenhaskie (1992), montrealskie (1997) i pekińskie (1999). Bazylea – 1989r. – Konwencja o kontroli transgranicznego przemieszczania i usuwania odpadów niebezpiecznych. Przedmiotem konwencji jest kontrola transgranicznego przemieszczania odpadów niebezpiecznych (wyszczególnionych w załączniku do konwencji) oraz minimalizacja ilości wytwarzanych odpadów niebezpiecznych i innych , a także zapewnienie dostępności do urządzeń służących utylizacji odpadów w sposób bezpieczny dla środowiska. Espoo – 1991r. – Konwencja o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym. Podejmuje problematykę zasad i trybu wykonywania ocen oddziaływania na środowisko, wzajemnych konsultacji i wymiany informacji pomiędzy krajami w przypadku lokalizacji inwestycji mających znaczące oddziaływanie transgraniczne. Nowy Jork – 1992r. – Ramowa Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu. Jej celem jest zachowanie stabilizacji gazów cieplarnianych w atmosferze na takim poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznemu oddziaływaniu człowieka na system klimatyczny. Konwencja ta nakłada zobowiązania redukcji emisji gazów cieplarnianych do atmosfery w celu zahamowania tempa rozwoju globalnego ocieplenia wywołanego czynnikami antropogenicznymi. Kioto – 1997r. – Protokół z Kioto jest uzupełniniem konwencji nowojorskiej. Jego ratyfikacja oznacza konieczność redukcji emisji gazów cieplarnianych (takich jak CO2, CH4 i NOx) o określony procent do roku 2012 Aarhus – 1998r. – Konwencja o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska. Powstała w celu przyczynienia się do ochrony prawa każdej osoby, z obecnego oraz przyszłych pokoleń, do życia w środowisku odpowiednim dla jej zdrowia i pomyślności. Realizacja celów konwencji polega na umożliwieniu dostępu do informacji, udziału społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska.

TO WSZYSTKO NA STRONIE : www.eko.radzinow.pl