Question

1. Proszę napisać wypracowanie temat :

znalazleś sie w dżungli Amazońskiej jest gorąco krzyczą papugi a za krzakiem... Napisz co sie stało potem !

wypracowanie na kartke A4

prosze o pomoc

Answer 1

A za krzakiem... Ścieżka! Ciekawa dokąd prowadzi podążyłam nią trochę niespokojna. Gdy ta zaczynała się kończyć, przystanęłam na chwilę zdziwiona. Wsłuchałam się uważnie, i... Tak! Miałam rację! Słyszałam głosy ludzi, ich śpiewy, tupot tańczących stóp, trzask iskier w ognisku. Niewiele myśląc biegłam wzdłuż ścieżki czym prędzej, znajdując się chwilę później na skraju wioski. Rozejrzałam się wokoło, spoglądając na zadowolonych ludzi. Z ich min wywnioskowałam, że nie są groźni. Tak więc wolno, spokojnie, delikatnie podeszłam do nich, z chęcią przywitania się. Co prawda nie znam ich rdzennego języka, ale na szczęście oni znali angielski. Uff, co za szczęście! Opowiedziałam im swoją historię zgubienia się w Amazońskiej dżungli, tego, jak dotarłam do ich wioski, mojego niepokoju związanego z ich reakcją. Jednymi słowy- opowiedziałam im wszystko, jak się tu znalazłam. Nawet nie spodziewałam się, że mieszkańcy dżungli Amazońskiej to tak mili i przyjaźni ludzie. Ugościli mnie, dali pożywny posiłek, przebrali w ich plemienne ubrania i zaprosili do wspólnej uczty z okazji nocy pełni księżyca. I tak mijały mi dni, tygodnie, miesiące spędzone z wiosce Sonika... Jednak ta środa była całkiem inna od poprzednich dni... Jedząc spokojnie śniadanie wraz z wodzem o imieniu Anukam, usłyszeliśmy dziwne hałasy, jakby rozmowę Polaków, ich ciężkie kroki. Okazało się, że misjonarze z Jeleniej Góry przylecieli z misją akurat tutaj. Przez chwilę pomyślałam sobie "hura, będę uratowana! Wrócę do cywilizacji, zjem normalnego hod dog'a, w końcu spotkam się z moimi znajomymi." Jednak później uzmysłowiłam sobie, że w tu jest mi dobrze. Że mimo wszystko nie chcę wracać do domu. Przyzwyczaiłam się do tego miejsca, kocham tych ludzi- znam ich historię, rodziny, przyjaciół. Wspólnie wykonujemy mnóstwo czynności- gotujemy posiłki, rozpalamy ogniska, ostrzymy strzały, chodzimy na łowy. Z tym miejscem związane jest moje serce, moja przyszłość. Misjonarz Paweł, bardzo uprzejmy i towarzyski człowiek nie spoczywał na laurach i ciągle prosił mnie i bezskutecznie namawiał na powrót do Polski. Jednak ja, nieugięta, trzymałam się swojej wersji. Misjonarze po trzech miesiącach wyjechali, a ja żyłam sobie spokojnie do momentu, kiedy... Nie zadzwonił budzik, oznajmiający czas wstania do szkoły. I na tym skończył się mój pobyt we wiosce Sonika... Chociaż to była moja najlepsza podróż, jaką kiedykolwiek odbyłam. Na tym koniec opowiadania. Niestety nie wiem czy będzie to strona A4. Jeżeli nie, to napisz mi wiadomość, z chęcią dopiszę coś jeszcze. Mam nadzieję, że pomogłam. Jeżeli będziesz miała jakieś pytania lub wątpliwości- śmiało pisz. :) Pozdrawiam, Daria. :)