1. Po czym poznać stok aktywny ?
2. Sposoby zabezpieczania stoku aktywnego przed przemieszczaniem.
Pomóżcie.
2. Sposoby zabezpieczania stoku aktywnego przed przemieszczaniem.
Pomóżcie.
More Questions From This User See All
Stoki można pogrupować również ze względu na stopień zalesienia. Niezalesione stoki, w zależności od położenia, roślinności i wykorzystania, nazywane są:
halami,
połoninami,
polanami reglowymi lub psiarami.
Stok aktywny to taki na którym istnieje zagrożenie lawinowe.
2. Przeciwdziałanie
1. Aktywne – zabezpieczające w sposób bezpośredni powierzchnię skarpy, niedopuszczające lub znacznie ograniczające możliwość wystąpienia lawiny. Wśród tego typu metod wyróżnić można między innymi:
stabilizacje biologiczną – pokrycie szatą roślinną (odpowiednią dla wysokości miejsca pokrycia), zalesianie, itp. Stoki porośnięte roślinnością są mniej lawiniaste, las stanowi naturalny hamulec dla lawin. Duże znaczenia ma obecność kosodrzewiny, znacznie ograniczającej ruchomość pokrywy śnieżnej. Skutecznym sposobem jest tworzenie bezleśnych klinów w górnej granicy lasu. Lawina, uderzając w ścianę lasu pod kątem, ma mniejszą siłę uderzenia, przez co oszczędza las a jednocześnie jest skutecznie zatrzymywana;
stabilizację przy wykorzystaniu metod inżynierskich, polegającą na pokrywaniu skarp siatkami stalowymi, torkretem (betonem natryskowym), w połączeniu z odpowiednim kotwieniem luźnego materiału bądź pojedynczych formacji skalnych;
utrzymywanie czapy śniegowej w miejscu jej pierwotnego zalegania, poprzez instalację barier śnieżnych. Tego typu lekkie (fizycznie i wizualnie) instalacje nie dopuszczają do spełzywania / ześlizgiwania się czapy śniegowej (o miąższości do ok. 4,5 m) a tym samym wygaszają lawiny śnieżne u źródła. Tego typu instalacje są powszechnie stosowane na świecie, niestety w Polsce nie są spotykane. Na okres letni mogą być szybko demontowane w celu dodatkowego zmniejszenia oddziaływania estetycznego na otoczenie. Ideę funkcjonowania takiej bariery przedstawiono na zdjęciu obok;
2. Pasywne – przyjmujące na siebie siłę uderzenia lawiny bądź pozwalające kontrolować / zmieniać jej trajektorię. Można tutaj wyróżnić:
mury oporowe – konstrukcje wykonane z materiału rodzimego lub z betonu. Z reguły wymagające dużej ilości prac instalacyjnych oraz dość mocno ingerujące w krajobraz. Dodatkowo tego typu konstrukcje sztywne źle znoszą oddziaływanie dynamiczne o dużej energii.
izbice
wały ziemne i tarasy – bardzo dobre, bardzo odporne i zasadniczo bezobsługowe zabezpieczenia, wymagające jednak dość dużej ilości miejsca, w związku z czym rzadko znajdują zastosowanie np. jako ochrona ciągów komunikacyjnych.
kurtyny skalne – pokrywanie zboczy siatkami stalowymi o odpowiedniej wytrzymałości, bez ich kotwienia w caliźnie. Zainicjowana lawina (skalna lub lodowa) w sposób kontrolowany sprowadzana jest do strefy deponowania. Metoda stosowana raczej w sytuacji, gdy powierzchnia do pokrycia kurtyną nie przekracza kilkudziesięciu tysięcy metrów kwadratowych.
zadaszenia i galerie betonowe – drogie i dość powszechnie stosowane na świecie rozwiązanie. Pewnym mankamentem jest ich mała odporność na mocno skupione udary mechaniczne. W trakcie takich zdarzeń, galerie ulegają często spękaniom, a ich naprawa jest mocno skomplikowana. W celu dodatkowej ochrony pokrywane są specjalnymi koszami stalowymi wypełnionymi materiałem amortyzującym. Dodatkową zaletą galerii jest zabezpieczanie przed zalewaniem dróg czy linii kolejowych spływającą po zboczu wodą (woda przepływa po nich).
bariery odłamkowe oparte o siatki stalowe wysokiej wytrzymałości. Bardzo dobra, szybka i sprawdzona na świecie metoda ochrony przed zagrożeniami dynamicznymi. W zależności od konstrukcji stanowić mogą ochronę przed pojedynczymi uderzeniami bądź zjawiskami masowymi stanowiąc tzw. barierę przeciwrumowiskową (tego typu funkcję spełniają również betonowe mury oporowe). Cechą szczególną takich konstrukcji jest bardzo jasno określona wytrzymałość statyczna oraz odporność dynamiczna, a zatem można je dobrać do określonego rodzaju zagrożenia.